Μαντείο: Μεταξύ μύθου και ιστορίας

Στους πρόποδες της Ολύτσικας κι αντίκρυ από το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, το Μαντείο στέκεται μεταξύ ιστορίας και μύθου. Μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος. Γεμάτο μυστήρια και με το θρόισμα της βελανιδιάς να πλημμυρίζει τον τόπο.

Με ήχους και με σιωπές ταξιδεύεις στο χρόνο, χάνεσαι στη γοητεία κι αναρωτιέσαι αν είναι αλήθεια ή ψέμα.

Η αρχαία Δωδώνη υπήρξε η κοιτίδα των πρώτων ελληνόφωνων φύλων, με πρώτους τους Πελασγούς, που εγκαταστάθηκαν και την κατέστησαν πολιτικό και θρησκευτικό τους κέντρο.

Στην Μεσοελλαδική περίοδο (1900-1600π.Χ.), εποίκησαν σε όλη την Ελλάδα και στην Ήπειρο, οι Σελλοί ή Ελλοί (εικάζεται ότι από αυτούς πήραν την ονομασία τους οι Έλληνες), που θεωρούνταν κλάδος της φυλής των Θεσπρωτών και κυριάρχησαν στην περιοχή της Δωδώνης, περίπου μέχρι το 500 π.Χ.

Από αυτούς ξεκινάει η λατρεία του Δία.

Από το 1200 π.Χ. εγκαθίστανται στη Δωδώνη και οι Μολοσσοί.

Η αρχαία Ελληνική παράδοση κατά τον Ηρόδοτο, υποστηρίζει ότι δύο μαύρα περιστέρια (μέλαιναι πελειάδες) έφυγαν από τις Θήβες της Αιγύπτου το ένα για τη Λιβύη και το άλλο για τη Δωδώνη. Το πρώτο υπέδειξε το ιερό του Άμμωνος Διός και το δεύτερο, αφού κάθισε σε μια βελανιδιά (φηγό), με ανθρώπινη φωνή υπέδειξε τον χώρο της Δωδώνης για το χτίσιμο του "Μαντείου".

Στο "Μαντείο", αρχικά λατρεύονταν η θεά Γη (Γαία) που η λατρεία της φαίνεται να πηγάζει από ανατολικές θρησκευτικές παραδόσεις. Με την εγκατάσταση της ελληνικής θεότητας του Δία, η θεά Γη πήρε άλλη μορφή και μετονομάστηκε Διώνη, ως γυναίκα του Δία.

Το "Μαντείο της Δωδώνης" ήταν το πιο αγαπητό, αφού ο ίδιος ο Ξένιος Δίας το όρισε δικό του και αναγνωρίζεται ως το αρχαιότερο στην Ελλάδα. Συγκέντρωνε πλήθος πιστών από την Ήπειρο, τη Μακεδονία και τα νησιά του Ιονίου πελάγους.

Οι χρησμοί βασίζονταν στο θρόισμα της ιερής βελανιδιάς (δρυός) και το πέταγμα των πουλιών που φώλιαζαν στα κλαδιά της και εξηγούνταν από ειδικευμένους ιερείς.