ΣΗΜΑΙΑΚΑ... ΣΗΜΑΙΝΟΝΤΑ

Ήμουν οκτώ χρονών και θυμάμαι τον πατέρα μου στις εκλογές του ’81, που για να κατέβουμε στο χωριό να ψηφίσει, έπρεπε να κάνουμε πέρα τις αφίσες του Αντρέα και τις σημαίες του ΠΑ.ΣΟΚ.,

που κρέμονταν από το αμάξωμα του αυτοκινήτου, ώστε να μπορέσει να δει το δρόμο για να μην τρακάρουμε κι έτσι να καταφέρει τελικά, και να ρίξει τη σοσιαλιστική του ψήφο υπέρ της περιβόητης Αλλαγής και να μη τα ακούσει από τη μάνα μου.

Κρατούσα μια μεγάλη πράσινη σημαία, που ανέμιζε τόσο ωραία από το παράθυρο του μικρού σαραβαλακίου ενώ οι άλλοι από το απέναντι ρεύμα, ή μας κόρναραν επιδοκιμαστικά για την επιλογή μας, ή αν ήταν Νεοδημοκράτες μάς μπινελίκωναν και μάς μούτζωναν κατά βούληση.

Ο πατέρας μου τη σεβόταν αυτή τη σημαία.

Ωραία χρόνια. Και σημαδιακά, και σημαιακά.

Στο σχολείο υπήρχε γαλανόλευκη σημαία σε περίοπτη θέση.

Μας είχαν πει ότι ήταν η σημαία της Ελλάδας

Ήταν εμποτισμένη μέσα μου, οι πρόγονοι πολέμησαν για αυτήν.

Την αναρτούσαν σε κάθε ευκαιρία.

Ρε, ο επιθεωρητής να ερχόταν, αυτοί αναρτούσαν τη σημαία.

Άρχισα να σέβομαι μια σημαία.

Ήταν και κάποιοι συμμαθητές, που τις Κυριακές έτρεχαν στα γήπεδα με ποδοσφαιρικές σημαίες, κίτρινες, κόκκινες, πράσινες, σε όλα τα χρώματα, μερικές είχαν πάνω τους και συνθήματα.

Σαν τρελοί έκαναν για αυτές, πλακώνονταν στα διαλείμματα στην αυλή για αυτές,

για αυτές και για την εξύβριση του αιδοίου της μάνας τους.

Τίς σέβονταν τις σημαίες τους.

Μετά, στο πανεπιστήμιο, διάφορες σημαίες, κόκκινες, μαύρες,

κοκκινόμαυρες, μπλέ, πράσινες, πολλές από αυτές περίεργες,

άλλες εντυπωσιακές.

Μέσα στη Σχολή τα επεισόδια ήταν συχνά, ήμασταν νέοι και το αίμα έβραζε.

Αυτά τα πανιά που κρατούσαμε στηρίζονταν σε κοντάρια, που την κατάλληλη στιγμή έπεφταν πάνω στο κεφάλι του αντιπάλου κι έτσι η γαλανή σημαία εμπλεκόταν με την κόκκινη και τη μαύρη.

Η δική μας δε λερωνόταν αν το αίμα έπεφτε πάνω στο κόκκινο κομμάτι,

αν πάλι έπεφτε στο μαύρο, είχαμε δύο κοκκινόμαυρες σημαίες σε μία.

Αν το δικό μας αίμα πιτσιλούσε τη γαλάζια σημαία του αντιπάλου, είχε πρόβλημα.

Το αίμα δε φεύγει εύκολα, είναι άτιμος λεκές.

Αν διαρκούσε και αρκετή ώρα η μάχη, πού χρόνος για πλύσιμο… 
Κάποιες άλλες φορές οι δικές μας κοκκινόμαυρες έπεφταν πάνω σε άλλες,
που ήταν είτε κόκκινες είτε κοκκινόμαυρες κι αυτές σαν τις δικές μας.
Είχαμε ιδεολογικές ή διαφορές στρατηγικού στόχου κι αφού οι παλιοί, που μάς ενέπνεαν,
δεν μπόρεσαν να τίς λύσουν... θα μπορούσαμε εμείς; 

Πλέον σεβόμουν, αγαπούσα μια σημαία, τη ΔΙΚΗ μου κοκκινόμαυρη.

Μετά, στο στρατό, ξανασυναντηθήκαμε με τη γαλανόλευκη.

Είχαμε κόψει επαφές πολλά χρόνια κι όταν την ξαναείδα σε τόσο περίοπτη θέση,

είχε μπει στην ψυχή μου για τα καλά η δική μου δίχρωμη σημαία.

Εντάξει, ανεβοκατέβαζα τη γαλανόλευκη αφού βρέθηκα εκεί μέσα, αλλά σιχαινόμουν αυτή τη διαδικασία, με διέλυε.

Άρχισαν να μού τη δίνουν οι σημαίες.

Αργότερα, στις δουλειές, οι επιχειρηματικές σημαίες

έγιναν οι νεοεισερχόμενες σημαίες στη ζωή μου.

Μού είπαν ότι πρέπει να τις σέβομαι, αυτές μου δίνουν να φάω.

Ένα ήταν το σίγουρο: εγώ κι οι άλλοι εκεί μέσα μάς δίναμε να φάμε, κανείς άλλος.

Καμία σημαία δε μου έδινε τίποτα, καμία σημαία δε μου έδωσε τις ιδέες που έχω,

σε όποιο βαθμό τίς έχω και όσο μπορώ να τίς κάνω πράξη.

Αν και κατά περιόδους κράτησα κυρίως τις σημαίες που ήθελα κι είμαι υπερήφανος για αυτό,

αν και ακόμα σέβομαι τις κοκκινόμαυρες, ποτέ δε ένιωσα άνετα με οποιαδήποτε σημαία στα αλήθεια.

Όμως

Σεβόμουν και Σέβομαι τις ιδέες μου

Τους συντρόφους μου

Τις ιδέες τους και τα θέλω τους

Τις προσπάθειές τους να αλλάξουν τον κόσμο
Τους ιδεολογικούς μου αντιπάλους

Ήξερα ότι κι αυτοί κρατούσαν μια σημαία που δε θα την παρέδιδαν έτσι εύκολα,

γνώριζα όμως πως ό,τι έκαιγε και καίει μέσα μου τούς αφορούσε κι εκείνους,

ακόμα τους αφορά και δε το ξέρουν, νιώθω όμως πως κι αυτοί ζητούν Ελευθερία.

Για αυτό λέω, ότι αν θέλουμε οπωσδήποτε να ανεβοκατεβάζουμε κάτι στα κεφάλια των άλλων,
να μην είναι κοντάρια που στηρίζουν σημαίες, αλλά ιδέες, πράξεις, συντροφικότητα και αλληλεγγύη.
Μόνο έτσι δίνεις το παράδειγμα, αν οι ιδέες σου είναι ισχυρές και πανανθρώπινες.

Όλα αυτά μάς αφορούν όλους, οι ιδέες μας δεν αφορούν μόνο εμάς, αλλιώς ποιος ο λόγος να μη φτιάξουμε μια θεόκλειστη λέσχη και να βαυκαλιζόμαστε για το πόσο γαμάτοι είμαστε εμείς και οι ωραίες μας σημαίες.

Άλλωστε, ποτέ δεν ξεχνάω πως ο Μιχάλης ήταν εθνικιστής πριν γίνει διεθνιστής, α-εθνιστής και αναρχικός.

Δεν βρισκόμαστε σε γήπεδο, εδώ πρόκειται για πολιτικό αγώνα, πρόκειται για τη ζωή μας.

Ωραίες οι σημαίες, αλλά όταν κάτι παίρνει τη θέση των ιδεών σαν να είναι οι ιδέες οι ίδιες μπροστά μας, τότε κάπου το παιχνίδι χάνεται.

Όμορφα είναι τα σημαίνοντα, σηκώνονται εύκολα και κάνουν εντύπωση.

Ομορφότερα όμως τα σημαινόμενα.

Το ξέρω, είναι δυσβάσταχτα, χρειάζονται υπέρμετρη προσπάθεια, αλλά

αποζημιώνουν γιατί είναι αυτά που δημιουργούν τον Ιστορικό Κρότο.