Όλα ζουν αν τα θυμάσαι...

Έξι μήνες χωρίς τον Αλκαίο

Στης πικροδάφνης τον ανθό και στης μυρτιάς τα φύλλα
το δάκρυ σου κοινώνησα και την ανατριχίλα.
Πριν την αυγή σκορπίσαμε σαν φύλλα στον αέρα
την ερημιά πυροβολώ κι εμένα βρίσκει η σφαίρα.

Πού ξυπνάς και πού κοιμάσαι
όλα ζουν αν τα θυμάσαι
στο γιαλό είναι το ταξίδι
στην εξέδρα το παιχνίδι.

Στον πολικό στήνεις σκηνή και στον αποσπερίτη
μα η αγάπη για να ζει θέλει στη γη το σπίτι.
Θέλει φιλί και στεναγμό σεντόνι μαύρο χιόνι
καρδιά να σπάει το μάρμαρο το κρύσταλλο να λιώνει.