H Αγάπη και το Μίσος

To Καλό και το Κακό, η Αγάπη και το Μίσος έχουν φωλιάσει μέσα μας από τότε που ήρθαμε σε αυτή την ζωή – τυχαία ή όχι…Η “εκτός της μήτρας” και γεμάτη άγχος ανακάλυψη του μωρού ότι αυτή η ζωή έχει αρκετές βάσεις στο (μερικώς ή ολικώς) ανικανοποίητο (τροφή, ύπνος, αγκαλιά, ασφάλεια, μητρικό χαμόγελο…) φέρνει το βρέφος πλέον σε επαφή με τις πρώτες ματαιώσεις και σε β’ πλάνο με τον έντονο φόβο καταστροφής και το απειλητικό άγχος Θανάτου…

Έτσι,- και με συνοδό Κυρία την Ενοχή, όταν το “καλό” αντικείμενο αγάπης, η “ιδανική μήτ(ε)ρα”, ο εξιδανικευμένος Άλλος δεν ικανοποιεί τις “λαίμαργες” ανάγκες μας, τότε γίνεται “κακό”, γεμάτο μίσος, σχεδόν καταστροφικό…Ο άλλοτε “ιδανικός Άλλος” απομυθοποιείται και η εξιδανίκευση – γοητεία δίνει τη θέση της στην υποτίμηση – απογοήτευση…Ο παρανοϊκός φόβος και το άγχος της απειλής εδώ από το “Κακό” κυριεύει και οι (συνειδητές ή ασυνείδητες) φαντασιώσεις αμυντικής επίθεσης του ανθρώπου έναντι στο Κακό και Μισητό μπορούν να ακυρώσουν εντελώς την Πραγματικότητα και τις αρχές της. Στόχος η ηρεμία, η γαλήνη, η ασφάλεια…Τα μέσα κυρίως φαντασιακά…Ο Πόλεμος ξεκινά..

Μάταια…

Η Ενοχή και η βίαιη επιστροφή στη Πραγματικότητα δεν αφήνουν περιθώρια για ηρεμία και εσωτερική γαλήνη. Σε κατάσταση αναμονής τώρα για τη σκληρή τιμωρία που επιβάλλει η τόσο αδίστακτη επιθετικότητά μας (έστω και αν είναι φαντασιακή…). Ο τίτλος που μας απονέμεται (άδικα;) έχει τίτλο: “Κάκιστος” … και ο φαύλος κύκλος φέρει πλέον “σάρκα και οστά” μέσα από την οδό της επανάληψης και της επιστροφής στο “αρχικό σημείο”, που δίνει ελπίδες ασφάλειας και ανακούφισης…έστω για μια στιγμή…έστω με οδηγό τη φαντασίωση!

Αδιαμφισβήτητα, όλοι έχουμε μέσα μας και το Καλό και το Κακό, και την Αγάπη και το Μίσος…Προσαρμοσμένοι ή όχι, “κανονικοί” ή μη.

Η συμφιλίωση με τη διττή μας πλευρά μέσα σε μια κοινωνία που λίγο πολύ ευνοεί τα “κουτάκια” φαντάζει δύσκολος δρόμος… Πόσο μάλλον όταν η ίδια η κοινωνία (“φάντασμα”) σε τιμωρεί για το Κακό που, βέβαια, πολύ συχνά η ίδια πάλι ξέρει πολύ καλά να υπηρετεί σαν αυστηρή δασκάλα…(!).

Μόνο η αποδοχή του μίσους, της επιθετικότητας και του κακού που φώλιασε μέσα μας από τότε που ανακαλύψαμε ότι “τίποτα δεν είναι αρκετό” θα έρθει για να περιφρουρήσει ριψοκίνδυνες προβολές, ενδοβολές και ταυτίσεις με αγαπημένα μας πρόσωπα, κηρύσσωντας τη λήξη των τραγικών Πολέμων – που ίσως ποτέ δεν υπήρξαν…

Η καλλιέργεια της αγάπης και του “καλού” απαιτεί σκληρή εσωτερική δουλειά. Το “κακό” και το μίσος, από την άλλη, έχουν βρει στις μέρες μας τους “ιδανικούς υποδοχείς”, και τούτο κάνει τα πράγματα δυσκολότερα…

Βαλάντης Χουτοχρήστος