Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο περιστατικό, ότι τα καθεστωτικά media επιλέγουν να προβάλουν διαταραγμένους, άτομα που η εξουσία τους έχει διαφθείρει τόσο πολύ, που όλοι έχουν πράγματα για τα οποία μπορούν να ντρέπονται και να εκβιαστούν.

Άτομα με σαφείς ψυχικές παθολογίες, είτε αυτές λέγονται ψυχώσεις, είτε παραληρήματα μεγαλείου, είτε ναρκισσισμοί που έχουν υποτροπιάσει σε κακοήθεις αλαζονείες, άτομα που ζουν μέσα σε παραισθήσεις, κάνουν κουμάντο σε νευραλγικές θέσεις του ελληνικού κράτους.

Κυρίως άτομα που δεν έχουν ηθικές αναστολές για να ανελιχθούν στην δική τους φαντασιακή κλίμακα, άτομα ασυνείδητα ή με ψυχολογία βασανιστή, που έχουν όμως εμβαπτιστεί στην κολυμπήθρα των ΜΜΕ και πλέον θεωρούνται “ταλαντούχοι πολιτικοί άνδρες”.

Αυτές οι τρομακτικές περιπτώσεις, έχουν κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο, αφού εσκεμμένα είναι συχνά προσκεκλημένοι σε τηλεοπτικά studios για να εκφράσουν την διαταραχή τους ως νόρμα, να απαξιώσουν σοβαρούς ανθρώπους και εναλλακτικές, τεκμηριωμένες απόψεις, ώστε να παίζουν μόνοι τους σε ένα ταμπλό όπου όλα τα μέσα επιτρέπονται.

Το πιο επικίνδυνο απ’ όλα είναι ότι αυτές οι περιπτώσεις, ηδονίζονται με το κακό που προκαλούν, ενίοτε βλέπουν την εφαρμογή της πολιτικής τους ως τρόπο για να πάρουν ρεβάνς, ένας θεός ξέρει από ποιον και γιατί. Από τον Κρανιδιώτη ως τον Άδωνη και από το διαπλεκόμενο κεφάλαιο ως τον ηθοποιό που παριστάνει τον δημοσιογράφο σε πλατό εργολάβου, ο τρόπος σκέψης είναι κοινός και δηλητηριάζει ολόκληρη την κοινωνία.

Η εξουσία τους θεωρεί απόλυτα χρήσιμους, αφού οι νοσηροί εγκέφαλοι πιστεύουν πως επιτελούν θεάρεστο έργο και επιδεικνύουν μεγαλύτερο ακόμα ζήλο, αδιαφορώντας για τα θύματα, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνουν και παχυλούς μισθούς. Βέβαια υπάρχουν και φορές που η υπέρμετρη βλακεία τους τους οδηγεί σε προκλητικές δηλώσεις δυναμιτίζοντας το κλίμα, όπως κάποιος βουλευτής Τζαμτζής, ο οποίος δηλώνει ότι “αν είναι να λαμβάνω 2000 ευρώ δεν αξίζει να είμαι βουλευτής“. Κι αυτό όμως μέσα στο παιχνίδι είναι, ώστε να εξοργίζουν την κοινή γνώμη.

Όλα αυτά τα τρωκτικά, είναι αναλώσιμοι και μόνη τους αποστολή είναι να καταστρέψουν ότι μπορούν, μέχρι να “θυσιαστούν” στον βωμό της εξυγίανσης, κάτι που προβλέπεται πάντα σε κάθε σύστημα. Μετά έρχονται οι “μετριοπαθείς”, αυτοί που στηρίζουν δια της σιωπής το κάθε καθεστώς, για να τελειώσουν την δουλειά (αφού την βρώμικη την έκαναν τα τρωκτικά που αναφέραμε) και να παρουσιαστούν ως οι “λογικοί” που θα κάνουν πιο μαλακή την προσαρμογή στο ίδιο καθεστώς, που θα φορέσει όμως άλλο προσωπείο.

ΠΗΓΗ