(Ξανα)γίνε αγρότης!

Του Θανάση Νικολαΐδη  

ΕΧΕΙ η αγροτιά τη δικιά της ιστορία. Απ’ τους δούλους τη αρχαιότητας στους κολλήγους του…Αντύπα κι ύστερα-τώρα, με την Ε.Ε. να ορίζει τα γεωργικά μας. Με καλλιέργειες που «επιτρέπονται» κι άλλες, που σβήνουν απ’ τον χάρτη της ελληνικής γης, ποτισμένης με ιδρώτα και ενίοτε με αίμα. 

ΗΤΑΝ σκλάβος ο καλλιεργητής της γης πριν από μερικές δεκαετές, ανυπεράσπιστο θύμα του εκβιαστή εμπόρου. Τα χρόνια πέρασαν, η Ευρώπη μας ενέταξε και μας πριμοδότησε, αλλά η νοοτροπία δεν άλλαξε. Ούτε στα χρόνια του Α. Παπανδρέου, οπότε βάλθηκε ο σοσιαλισμός να κάνει χειροπιαστή την συνεταιριστική, στα πρώτα του βήματα, πριν καταρρεύσει, χτυπημένος από συμφέροντα οργανωμένων. Κι όταν οι αγρότες οργανώθηκαν για το κοινό τους συμφέρον, κάτι πήγε ν’ αλλάξει. Με ελπίδα σοσιαλιστική, αλλά και με ημερομηνία λήξης. Εκείνην που όριζαν πονηροί αγρότες που’ γίνανε συνδικαλιστές, υιοθέτησαν τα κόλπα των πολιτικών και πέθαναν πλούσιοι και μπουκωμένοι. Μαζί με την συνεταιριστική ιδέα. Με την κλεψιά στο ζύγι από μιλημένους, μέχρι τις απάτες των αποζημιώσεων.

ΔΕΝ θα τα βάλουμε με τους αγρότες κι ας μην πληρώνουν φόρους (όπως όλοι). Έχουμε την ευρωπαϊκή (υπο)στήριξη και το κοινοτικό χρήμα, αλλά δεν έχουμε καμιάν εγγύηση πως άλλαξε η «αγροτική» νοοτροπία και πρακτική. Στην Ελλάδα των δήθεν τυφλών, για παράδειγμα, έχουμε και δήθεν αγρότισσες με σύνταξη κι ας μην πάτησαν στο χωράφι. Από ‘κει και πέρα, η γη αντιστέκεται και μας προσφέρει τα αγαθά της. Κόντρα στα μεταλλαγμένα που «απειλούν» τη γεωργική παραγωγή, αλλά και στη κακομεταχείρισή της για υπερπαραγωγές με φυτοφάρμακα κ.ά. επιβαρύνσεις. 

Η γη είναι το μέλλον, να γίνει και το παρόν για πενόμενους έλληνες, στριμωγμένους στα αδιέξοδα της πόλης και την ψυχή ταλαίπωρη στους κραδασμούς των ρυθμών της. Δεν πας για…καρφωτός βοσκός, αν επιλέξεις την ύπαιθρο για πεδίο σύγχρονης επαγγελματικής δράσης και διαβίωσης. Με τα μέσα της εποχής, θα μορφωθείς, θα ψυχαγωγηθείς και, βέβαια, δεν θα κουβαλάς στην πλάτη σιδερένιους σωλήνες (για πότισμα) μέσα στον βάλτο.

ΝΑ προχωρήσουμε, αλλά με τους κάθε λογής ευφάνταστους και άρπαγες σε απόσταση ασφαλείας απ’ το μέλι και το ψητό. Με κάποιες (ελληνικές) συνήθειες πεθαμένες. Με…ελληνοποίηση της ευρωπαϊκής πρακτικής και κάποιων συνηθειών των…κρυόκωλων συνεταίρων μας, που δεν συνεταιρίζονται για να τους κλέβουν κάποιοι επιτήδειοι. 

ΤΕΛΟΣ οι πονηριές (κάποιων) αγροτών που έβγαζαν κέδρος απ’ τη ζημιά με τον (κάποιο) γεωπόνο να του κλείνει το μάτι και την Πολιτεία ψυχρή και αδιάφορη.

ΠΗΓΗ