Τι φυτεύουμε τον Φεβρουάριο

Η Άνοιξη πλησιάζει και προετοιμάζουμε το μπαλκόνι ή τον κήπο μας για την έλευσή της, φυτεύοντας και σπέρνοντας τα λαχανικά, τα μυρωδικά και τα λουλούδια που ενδείκνυνται για αυτή την περίοδο. Όσοι αγαπούν τα ανθισμένα μπαλκόνια αλλά και όσοι έχουν δει τελευταία την τιμή της ντομάτας στο supermarket, σίγουρα περιμένουν να περάσει ο χειμώνας για να δουν τα παρτέρια, τις γλάστρες και τα αυτοσχέδια μποστανάκια τους να αναγεννιούνται. Και οι προσδοκίες τους θα αρχίσουν να ικανοποιούνται την Άνοιξη, η οποία ολοένα και πλησιάζει.

Για να γίνει αυτό, φροντίζουμε να φυτέψουμε και να σπείρουμε από τώρα τα άνθη και τα λαχανικά των οποίων η φύτευση ενδείκνυται αυτή την περίοδο, στα τέλη του χειμώνα. Πάρτε χαρτί, μολύβι και… τσαπί, και ξεκινήστε την επιχείρηση «πράσινο μπαλκόνι».

*Τα tips της χειμερινής κηπουρικής 

-Επιλέξτε ημέρες κατά τις οποίες δεν επικρατεί παγετός ή πολύ χαμηλή θερμοκρασία για να πραγματοποιήσετε την φύτευση. Αν υπάρχει παγωνιά, η προσπάθεια του φυτού να ευδοκιμήσει θα έχει λιγότερες πιθανότητες να αποδώσει -κυριολεκτικά- καρπούς. 

Ξεχάστε χημικά και «φιδάκια» – 9 φυτά που απωθούν τα κουνούπια

Με την είσοδο του καλοκαιριού όλο και πιο πολύ περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας σε εξωτερικούς χώρους. Πολλές φορές τα κουνούπια όμως δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε την παραμονή μας στον κήπο ή στην βεράντα, και αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε σε διάφορες εντομοαπωθητικές λύσεις (χημικές ή δύσοσμες).

Σας παρουσιάζουμε εννέα φυτά που έχουν έντονη απωθητική δράση για τα κουνούπια, αφού τα αρώματα τους από τα έλαια που περιέχουν δεν αρέσουν στα κουνούπια και τα διώχνουν. Φυτέψτε κάποια από αυτά τα φυτά στον κήπο σας ή σε γλάστρες κοντά στά σημεία που καθόσαστε. Παράλληλα αδειάζετε το νερό από τα πιάτα των γλαστρών σας αφού τα κουνούπια γεννούν τα αβγά τους σε στάσιμα νερά.

Σιτρονέλλα (Cymbopogon citratus)

Η σιτρονέλλα αποτελεί το κύριο συστατικό των διαφόρων αντικουνουπικών που κυκλοφορούν στην αγορά, όπως λοσιόν, αρωματικά κεριά κ.τ.λ. Είναι επίσης βασικό βότανο της ταυλανδέζικης κουζίνας πιό γνωστό ως lemon grass. Το φυτό είναι ένα πολυετές γρασίδι που στο κλίμα μας φτάνει το ένα μέτρο περίπου. Θέλει ηλιόλουστη έως φωτεινή θέση στον κήπο ή στην βεράντα μας και είναι πολύ εύκολο φυτό στην καλλιέργειά του με διακοσμητική αξία στο παρτέρι ανάμεσα σε άλλα φυτά ή σε μεγάλες γλάστρες. Θέλει αρκετό πότισμα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Τα λουλούδια στην ελληνική μυθολογία

Η πλούσια Ελληνική Μυθολογία δεν θα μπορούσε βέβαια να μην περιλαμβάνει μύθους με αναφορές στα λουλούδια. Μερικοί από αυτούς είναι διάσημοι διεθνώς και μεταδόθηκαν προφορικά ή γραπτά μέσα στα βάθη των αιώνων. Eδώ αναφέρονται μερικοί.

Ανεμώνη-Ανεμολούλουδο

Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ’ αυτόν τον έρωτα. Εμείς θα αναφερθούμε στο σημείο εκείνο του μύθου που έχει σχέση με το λουλούδι. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνι αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου. Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνι και έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά.

Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του.

ΕΛΑΙΩΝΕΣ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ

Κάτι να γίνει για τον ελαιώνα της Πάργας!!!

Πολύτιμοι, για την πολιτιστική και οικολογική τους αξία, ελαιώνες χάνονται στη χώρα μας "ελέω οικονομικής κρίσης"! Γίνονται καυσόξυλα για τη θέρμανση του Έλληνα, που αδυνατεί να ζεσταθεί με άλλον τρόπο. Δυστυχώς, η προστασία των ελαιώνων αυτών δεν είναι δυνατή, αφού για να προστατευτούν, απαγορευομένης της κοπής τους, πρέπει να υπαχθούν σε ειδικό προστατευτικό καθεστώς -όπως συμβαίνει με τον ελαιώνα της Άμφισσας, που προστατεύεται με τη συμπερίληψή του στο Δελφικό τοπίο. 

Αυτή τη στιγμή, διάταξη προστασίας υφίσταται για τον Κερκυραϊκό ελαιώνα, ο οποίος απειλήθηκε σοβαρά στις αρχές του 2000, όταν προσέφερε μεγάλες ποσότητες ξυλείας στις ιταλικές πιτσαρίες, αφού η κοπή ελαιοδένδρων στην Ιταλία απαγορεύεται. Ο Κερκυραϊκός ελαιώνας προστατεύεται με τη διάταξη της παραγράφου 34 άρθρου 20 του νόμου 3399/2005 – ΦΕΚ 255 Α΄, που προβλέπει τα εξής: α) Απαγορεύεται η μεταφορά ξυλείας ελαιοδένδρων που υλοτομήθηκαν κατά παράβαση του άρθρου 2 του από 5.5.1926 προεδρικού διατάγματος (ΦΕΚ 190 Α΄) «Περί απαγορεύσεως, εκριζώσεως και καταστρεπτικής κοπής ελαιοδένδρων εν τη νήσω Κερκύρας».

Η Κρήτη θα νικήσει τη γρίπη με ένα φυτικό χάπι

 

Τρεις πανεπιστημιακοί καθηγητές Ιατρικής, μία ιδέα, ένα χάπι – επανάσταση. Μια κρητική συνταγή που βάζει τέλος στη γρίπη και τους ιούς.

Χειμώνας 2013. Τρεις πανεπιστημιακοί καθηγητές Ιατρικής στην Κρήτη δουλεύουν νυχθημερόν σε εργαστήρια και βοτανικούς κήπους για το χάπι – επανάσταση. Αυτό που θα συγκεντρώνει τον πλούτο της κρητικής διατροφής και υπόσχεται να καταπολεμήσει τη γρίπη, κρυολογήματα, αλλά και τον ιό Η1Ν1. Και το καταφέρνουν. Το σκεύασμα θα κυκλοφορήσει σύντομα στην ελληνική αγορά, σε απολύτως προσιτή τιμή (χωρίς ιατρική συνταγή), ενώ στα δύο επόμενα χρόνια, το «αβάφτιστο» (προς το παρόν) φαρμακευτικό σκεύασμα θα «ανοίξει φτερά» για Ευρώπη και Αμερική. Η παγκόσμια πατέντα που περιλαμβάνει εκχυλίσματα βοτάνων και φρέσκου ελαιολάδου ανήκει στους καθηγητές Ιατρικής Ηλία Καστανά και Χρήστο Λιόνη, τον καθηγητή Βιολογίας Στέργιο Πυρίντσο και λανσάρεται στα ράφια των φαρμακείων από την εταιρία Olvos Science και σε συνεργασία με την Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Ρεθύμνου.

ΠΡΕΠΕΙ να φυτέψεις ρίγανη στη γλάστρα. ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ!

 Η ρίγανη είναι το μυρωδικό που θα έπρεπε να έχει σε γλάστρα κάθε ελληνικό σπίτι, για πολλούς λόγους:

Η μυρωδιά της φρεσκοκομμένης ρίγανης δεν συγκρίνεται με εκείνη της αποξηραμένης.
Σύμφωνα με τον Γαληνό, τον φημισμένο Έλληνα γιατρό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η χλωρή (και όχι η ξερή) ρίγανη συγκαταλέγεται στα βότανα που λεπταίνουν και δυναμώνουν το σώμα.

Νοστιμίζει πολλά ελληνικά φαγητά (φρέσκια ή ξερή) – και όχι μόνο τη χωριάτικη σαλάτα.
Στην Ελλάδα φυτρώνει η καλύτερη ρίγανη παγκοσμίως, άρα επιβάλλεται να την απολαμβάνουμε και… σπιτική κατευθείαν από το μπαλκόνι μας.

Είναι εξαιρετικό φαρμακευτικό φυτό (φυσικό αντιβιοτικό) με αντιβακτηριακές και αντιοξειδωτικές ιδιότητες.

Εξολοθρεύει τα παράσιτα του εντέρου και τονώνει το πεπτικό σύστημα.
Είναι αντικαρκινογόνο βότανο.

Περιέχει φυτοοιστρογόνα, πολύ χρήσιμα (κυρίως) στις γυναίκες.

Απωθεί εχθρούς και ασθένειες των φυτών προστατεύοντας όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και τα διπλανά φυτά.

Λίγη ρίγανη μέσα στην τροφή των πτηνών τα προστατεύει από αρρώστιες.

http://kikiri-kou.blogspot.gr

ΠΗΓΗ

Τα πάντα για τις λεμονιές

Οι λεμονιές είναι δέντρα που δεν ξεπερνούν σε ύψος τα 6 μέτρα, έχουν κοντά και ισχυρά αγκάθια στους βλαστούς και βαθυπράσινα φύλλα.

Τα εύοσμα άνθη τους είναι ερμαφρόδιτα (διγενή) ή μόνο αρσενικά, έχουν πολυάριθμους στήμονες και πέταλα λευκά εσωτερικά και κοκκινωπά εξωτερικά.

Ο καρπός της λεμονιάς, το λεμόνι, είναι μία ωοειδής ή επιμήκης ράγα, με μαστοειδή απόληξη και κίτρινο χρώμα κατά την ωρίμανση.

Ποικιλίες
Υπάρχουν πολλές καλλιεργητικές ποικιλίες λεμονιάς, αλλά και υβρίδιά της με άλλα είδη του γένους Citrus. Ποικιλίες λεμονιάς που θα βρείτε σε ελληνικά φυτώρια είναι οι παρακάτω: Αδαμοπούλου, Βακάλου, Ζαμπετάκη, Μαγλήνη ή Μαγληνό, Χονδρολεμονιά, Eureka, Interdonato, Lisbon, Verna ή Berna κ.ά.

Κυκλάμινο

 

Το κυκλάμινο είναι πολυετής αυτοφυής πόα, έχει ένα μεγάλο κόνδυλο για ρίζα (πατάτα) , όπου από εκεί εκφύονται τα φύλλα και τα πολύ κομψά άνθη του. Πρώτα βγάζει τα άνθη του -το φθινόπωρο- και πολύ αργότερα, τα φύλλα του, τέλος χειμώνα.
Το ύψος του σπάνια ξεπερνά τους 10 με 15 πόντους, του αρέσουν τα σκιερά μέρη, οι πέτρες, και οι σχισμές των βράχων. Αντέχουν καλά στο κρύο του χειμώνα.
Είναι φυτό της μεσογείου και το βρίσκουμε από την Ισπανία μέχρι το Ιράν, καθώς και στη βόρεια Αφρική. Συνολικά υπάρχουν περί τα 20 είδη κυκλάμινου, 5 από τα οποία τα βρίσκουμε και στην Ελλάδα .

ΠΗΓΗ

Οι μαγικές ιδιότητες του δεντρολίβανου. Δες πως μπορείς να το χρησιμοποιήσεις!

Πόσες από εσάς γνωρίζατε τις μαγευτικές ιδιότητες του δεντρολίβανου;

Αν είσαστε λάτρεις των αγνών φυσικών προϊόντων, δοκιμάστε την παρακάτω συνταγή για να φτιάξετε έλαιο δεντρολίβανου με τα χεράκια σας.

Υλικά:
1 ματσάκι δεντρολίβανο
1 κούπα αγνό έλαιο βάση (ελαιόλαδο, σησαμέλαιο, αμυγδαλέλαιο ή έλαιο jojoba).

Εκτέλεση:
Προετοιμάστε τον δεντρολίβανο, βγάλτε τα φύλλα του από τα κλωνάρια και συνθλίψτε τα με ένα γουδοχέρι ή κόψτε τα με ένα μαχαίρι.
Σε μία μικρή κατσαρόλα βάλτε νερό να ζεσταίνεται σε μεσαία θερμοκρασία, από πάνω τοποθετήστε ένα γυάλινο μπολ (bain marie), σιγουρευτείτε ότι το μπολ δεν αγγίζει το νερό. Ρίξτε μέσα στο μπολ το έλαιο βάση και τα φύλλα του δεντρολίβανου. Καθώς το έλαιο θερμαίνεται ανακατέψτε μερικές φορές το μείγμα. Όταν το έλαιο είναι ζεστό (δεν πρέπει να βράσει), απομακρύνετε το από την φωτιά, σουρώστε το και είναι έτοιμο.

Εφαρμογή:

• Απλώστε το στα μαλλιά και το τριχωτό κάνοντας μασάζ και αφήστε το σαν μάσκα για μερικές ώρες ή για όλη την νύχτα. Στην συνέχεια λουστείτε κανονικά.
• Σαν έλαιο κατά της κυτταρίτιδας, απλώστε το στα προβληματικά σημεία και κάντε πολύ καλό μασάζ μέχρι να απορροφηθεί.

Το δεντρολίβανο:

• Δρα κατά της τριχόπτωσης αφού αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος στο τριχωτό.
• Ενδυναμώνει, τονώνει και ενυδατώνει τα μαλλιά.
• Σκουραίνει τα μαλλιά, ειδικά τις άσπρες τρίχες.
• Έχει αντισηπτική και αντιβακτηριδιακή δράση.
• Στην αρωματοθεραπεία είναι τονωτικό και προσφέρει ενέργεια.
• Δρα κατά της κυτταρίτιδας.

Tips:
Το έλαιο δεντρολίβανου δεν είναι κατάλληλο για έγκυες.
Πριν από την εφαρμογή κάντε ένα patch test. 

ΠΗΓΗ

Εννέα φυτά που απωθούν τα κουνούπια

Με την είσοδο του καλοκαιριού όλο και πιό πολύ περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας σε εξωτερικούς χώρους. Πολλές φορές τα κουνούπια όμως δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε την παραμονή μας στον κήπο ή στην βεράντα, και αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε σε διάφορες εντομοαπωθητικές λύσεις (χημικές ή δύσοσμες).

Υπάρχει φυσικός τρόπος να διώξουμε τα κουνούπια;

Σας παρουσιάζουμε εννέα φυτά που έχουν έντονη απωθητική δράση για τα κουνούπια, αφού τα αρώματα τους από τα έλαια που περιέχουν δεν αρέσουν στα κουνούπια και τα διώχνουν. Φυτέψτε κάποια από αυτά τα φυτά στον κήπο σας ή σε γλάστρες κοντά στά σημεία που καθώσαστε. Παράλληλα αδειάζετε το νερό από τα πιάτα των γλαστρών σας αφού τα κουνούπια γεννούν τα αβγά τους σε στάσιμα νερά.

Κουμαριά..Το φυτό των επίγειων απολαύσεων

 

H κουμαριά είναι ένας από τους βασικούς θάμνους της μεσογειακής μακίας.

Στη χώρα μας συναντώνται δύο είδη η Kουμαριά (Arbutus unedo) και η Aγριοκουμαριά ή Eλαφοκουμαριά (Arbutus andrachne). Aνήκουν στην οικογένεια Ericaceae, (Eρικίδες) στην οποία υπάγονται τα ρείκια και άλλα συγγενή φυτά.

Oι καρποί της Kουμαριάς (Arbutus unedo) είναι γευστικότατοι, εξ ου και το όνομα unedo που σημαίνει "τρώγω ένα-ένα'' για να νιώθει κανείς την ωραία γεύση στον ουρανίσκο του.

Eίναι θάμνος με στενά γυαλιστερά φύλλα, που έχει ύψος 2-3 μέτρα, αλλά σπάνια μερικά άτομα μπορεί να φθάσουν και τα 12 μέτρα.

Η ευεργετική δράση του ροδιού

Συμβολίζει την αφθονία, τη γονιμότητα, τη ζωή και θεωρείται φυσικό αφροδιασιακό. 

Δεν είναι  τυχαίο ότι το ρόδι ή «μήλο της Καρχηδόνας» όπως το έλεγαν οι Ρωμαίοι συναντάται στη μυθολογία όλων των λαών, από τους Έλληνες και τους Αιγύπτιους μέχρι την Κίνα και τη Βαβυλώνα. 

Το χρησιμοποιούσαν ως τροφή και ως ίαμα. Ο Οκτώβριος είναι ο καταλληλότερος μήνας για την συλλογή αυτού του καρπού καθώς φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο ωρίμανσής του. 

 Μπορείτε να το απολαύσετε σκέτο ως φρούτο, να το προσθέσετε σε σαλάτες μαζί με σπανάκι, επίσης λαχανικό του Οκτωβρίου, να το κάνετε χυμό ή λικέρ. 

ΜΟΡΦΕΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΩΝ ΒΟΤΑΝΩΝ

Έγχυμα (Εκχύλισμα):

Το έκχυμα είναι ένας απλός τρόπος εξαγωγής των ενεργών συστατικών των βοτάνων μέσω του ζεστού νερού. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται για να εξάγουμε τα πτητικά συστατικά των αποξηραμένων ή πράσινων εναέριων μερών των βοτάνων όπως είναι τα λουλούδια και τα φύλλα. Βάζουμε το βότανο στο νερό πριν βράσει και το αφήνουμε σκεπασμένο μ΄ ένα καπάκι για 5-10 λεπτά. Επειδή το βραστό νερό διασκορπίζει τα πολύτιμα πτητικά έλαια των βοτάνων στον ατμό μην τα αφήνετε να βράσουν.

Τα κίτρα και η Πάργα

Η κιτριά είναι κοινή ονομασία του είδους Citrus medica (Κιτρέα η μηδική) του γένους Κίτρος που ανήκει στα εσπεριδοειδή (πιο συγκεκριμένα στην οικογένεια των Ρυτοειδών (Rutaceae)). Ο καρπός της είναι το κίτρο. Στην αρχαιότητα το κίτρο χρησιμοποιείτο για φαρμακευτικούς σκοπούς ενώ ήταν σύμβολο της γονιμότητας και της αφθονίας. Στην Ελλάδα το κίτρο λέγεται και μηδικό μήλο. Είναι μικρό αειθαλές δέντρο με ύψος 3.5 μέτρα. Τα κλαδιά του είναι ακανόνιστα, απλωτά και αγκαθωτά. Τα φύλλα είναι μεγάλα, ωχροπράσινα και συνήθως επιμήκη. Ο καρπός (κίτρο) είναι εξογκωμένος στην κορυφή και έχει μήκος από 12 έως 15 εκατοστά. Η επιφάνεια του καρπού είναι ρυτιδωμένη. Το εσωτερικό τμήμα του κολλώδους φλοιού είναι παχύ, άσπρο και κολλώδες, το εξωτερικό είναι λεπτό, κιτρινοπράσινο και αρωματικό. 

 Η Πάργα, διάσημη για το λάδι και τα κίτρα της, έπαιξε το ρόλο του επίνειου της περιοχής, άκμασε δε σαν εμπορικό και ναυτικό κέντρο ήδη από την εποχή των Ενετών.  

Τα κίτρα λοιπόν είναι στενά συνδεδεμένα με την ιστορία και την ευημερία της Πάργας. 

Κινδυνεύει με εξαφάνιση η ρίγανη και το τσάι βουνού

Επειδή είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος εξαφάνισης  των ειδών του γένους Sideritis L. (τσάι βουνού) και του είδους Origanum vulgure (ρίγανη), λόγω αυξημένης εμπορευματοποίησης και κινδύνου ανεξέλεγκτης συλλογής, θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε σχετικώς δείχνοντας προσοχή τόσο στον τρόπο συλλογής όσο και στην εποχή συλλογής. Αυτό άλλωστε υπαγορεύεται από  την βασική αρχή της αειφορικής διαχείρισης  των φυσικών πόρων.......

            Έχει αναφερθεί ότι πολλοί αλλοδαποί- και όχι μόνο- συλλέγουν τεράστιες ποσότητες, οι οποίοι στη βιασύνη τους για να αποφύγουν τις νόμιμες συνέπειες, ξεριζώνουν τα φυτά ή τα συλλέγουν πριν την ανθοφορία με άμεση συνέπεια να καταστρέφονται οι πληθυσμοί των ειδών....

Στα πλαίσια της ορθολογικής διαχείρισης για μεν το τσάι η συλλογή θα πρέπει να γίνεται όταν η ταξιανθία βρίσκεται σε πλήρη άνθηση, κόβοντας 5-6 εκατοστά βλαστού από μέσα Ιουλίου έως μέσα Σεπτεμβρίου, για δε τη ρίγανη 8-10 εκατοστά πάνω από το έδαφος, από αρχές Αυγούστου έως τέλη Σεπτεμβρίου.

            Η συλλογή θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις ΔΑΔ των Δασαρχείων με κατάλληλα κοπτικά εργαλεία και να αποφεύγεται πάση θυσία ή εκρίζωση των φυτών. Η ποσότητα που θα συλλέγεται θα πρέπει να περιορίζεται στην κάλυψη ατομικών αναγκών και μόνο, δεδομένου ότι για εμπορία των φαρμακευτικών και αρωματικών φυτών απαιτείται άδεια.

Μάζης Δ. Νικήτας  MSc

Δασολόγος-Περιβαλλοντολόγος

ΠΗΓΗ

 

Ο δρόμος του τσαγιού στα βουνά του Σουλίου

Μία πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα εκδήλωση, διοργανώνει ο Όμιλος Βελλιανιτών σε συνεργασία και με άλλους συλλόγους του Δήμου Σουλίου. Πρόκειται για τον «δρόμο του τσαγιού 2012» η οποία απευθύνεται σε αυτούς οι οποίοι αγαπούν το περπάτημα στην φύση, και κυρίως το ορεινό τοπίο.

Ο σκοπός κατά βάση είναι η σωματική άσκηση, η πνευματική ευεξία, η ευχαρίστηση, η ψυχαγωγία μέσα από την κίνηση, η απόλαυση της φυσικής ομορφιάς γενικότερα που θα συνδυαστεί παράλληλα και με το μάζεμα του τσαγιού.

Η διαδρομή που θα γίνει είναι προσεκτικά επιλεγμένη και είναι το μονοπάτι ΓΑΛΑΤΣΙΔΑ-ΣΤΑΥΡΟΣ, που βρίσκεται γεωγραφικά στο Δ.Δ.Χρυσαυγής του Δήμου ΣΟΥΛΙΟΥ. Οι συμμετέχοντες θα μεταβούν στον χώρο αναχώρησης - που θα είναι αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Ελέας του Δ.Δ. Χρυσαυγής - με ιδία μέσα και φέρνοντας μαζί τους ανάλογο για την περίπτωση εξοπλισμό την 

Κυριακή 8-7-2012 και ώρα 06:00 π.μ..

Ήδη από την αρχαιότητα ο Διοσκουρίδης το χρησιμοποιούσε ως θεραπευτικό των πληγών και πιστεύεται ότι είναι ευεργετικό για τα αιμοφόρα αγγεία της καρδιάς. Το τσάι του βουνού έχει πεπτικές , θερμαντικές, τονωτικές και αποτοξινωτικές ιδιότητες. Συνιστάται κατά των κρυολογημάτων, των ασθενειών του αναπνευστικού συστήματος και του ουροποιητικού συστήματος. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες βοηθούν ακόμη στην καταπολέμηση των παθήσεων των τριχοειδών αγγείων και της καρδιάς.

ΠΗΓΗ

Θυμάρι

 Αειθαλής θάμνος αυτοφυής σε όλη τη Μεσόγειο. Χρησιμοποιείται ευρύτατα για θεραπευτικούς σκοπούς από την αρχαιότητα. Οι Σουμέριοι το χρησιμοποίησαν σαν καρύκευμα και φάρμακο.Στην Αρχαία Αίγυπτο χρησιμοποιήθηκε στο βαλσάμωμα των νεκρών. Στην Αρχαία Ελλάδα σαν λιβάνι για τον καθαρισμό των ναών. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος λέει πως όταν καίγεται το θυμάρι διώχνει όλα τα κακόβουλα πλάσματα. Ο Διοσκουρίδης περιγράφει 5 είδη θυμαριού μεταξύ αυτών και το γνωστό μας μεσογειακό θυμάρι. Συστήνει το φυτό για αναπνευστικά προβλήματα, σαν αποχρεμπτικό για το άσθμα και εξωτερικά σαν απολυμαντικό των πληγών μαζί με ξύδι.

Είναι πολύ δημοφιλές σαν καρύκευμα και συντηρητικό τροφών ήδη από την αρχαιότητα. Από τη Ρωμαϊκή εποχή χρησιμοποιήθηκε σαν συντηρητικό και αρωματικό τυριών και η φράση “μυρίζει θυμάρι” σήμαινε έπαινο για το φαγητό. Στην περίφημη γαλλική κουζίνα το θυμάρι κατέχει σημαντική θέση και υπάρχει πάντα στο ματσάκι μυρωδικών (bouquet garnis)

Παλιοί θρύλοι λένε ότι το θυμάρι δίνει θάρρος και αισιοδοξία απομακρύνοντας την μελαχγολία και τη δειλία. Σε αρχαίες τελετουργίες πολεμιστές έκαναν μπάνιο με θυμάρι πριν τη μάχη για να αποκτήσουν δύναμη και θάρρος.Στο Μεσαίωνα οι κυρίες κεντούσαν μια μέλισσα πάνω σε ένα κλαδί θυμάρι στα μαντήλια που έκαναν δώρο στους ιππότες τους.

Τα λουλούδια και οι μύθοι τους

Συντάκτης: Κωστής Λεβέντης

 Τα λουλούδια είναι το σπάνιο δώρο της φύσης. Τα χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας ο ένας προς τον άλλον. Συναισθήματα που δε θα μπορούσαμε να εκφράσουμε αλλιώς. Από τη Βικτωριανή εποχή χρησιμοποιήθηκαν για την αποστολή κωδικοποιημένων μηνυμάτων, ωστόσο, το κυρίαρχο μήνυμα που μεταδίδεται μέσω των λουλουδιών δεν είναι άλλο παρά ο έρωτας. Το κάθε λουλούδι το ακολουθεί και κάποιος μύθος, κάποια ιστορία, κάποιος συμβολισμός. Ας δούμε λοιπόν μερικά από αυτά και ποιοι είναι οι μύθοι που τα ακολουθούν.

Μουριά

Βιότοπος – περιγραφή: 

Η μουριά ανήκει στο γένος Morus της οικογένειας Moracae (Μορεωδών). 

Υπάρχουν πολλά είδη μουριάς, που φύονται σε διάφορα μέρη της γης. 

Ανάμεσα σε αυτά μερικά από τα πιο σπουδαία είναι τα εξής : 

Η μαύρη μουριά (Morus nigra) κατάγεται από περιοχή της Κασπίας Θάλασσας και έχει εισαχθεί και στη χώρα μας από πανάρχαια εποχή. Στην αρχαιότητα ήταν γνωστή με το όνομα Συκάμινος (Θεόφραστος) και Μορέα (Διοσκουρίδης). 

Η άσπρη μουριά (Morus alba) κατάγεται πολύ πιθανό από την Κίνα και οφείλει το όνομα της στους άσπρους καρπούς της. Στη διάρκεια των δύο τελευταίων χιλιετηρίδων διαδόθηκε από τον άνθρωπο σε όλη την Ασία, την Ευρώπη, σε μερικές περιοχές της Αφρικής και στη Β. Αμερική. Στη χώρα μας ήλθε στα βυζαντινά χρόνια μαζί με αυγά μεταξοσκώληκα από την Κίνα (όπως αναφέρει ο Προκόπιος). 

Η κόκκινη μουριά (Morus rubra) είναι γηγενής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Στη χώρα μας τη συναντούμε με τα ονόματα Μουριά, Ξυνομουριά ή Συκαμινιά. 

 

Η μαύρη είναι μεγαλύτερη, αντέχει καλύτερα στο κρύο από τη λευκή και είναι μακροβιότερη των άλλων. 

Η μουριά είναι ένα δέντρο που τα φύλλα του έχουν το χαρακτηριστικό να αποτελούν τη μοναδική κατάλληλη τροφή για να εκτραφεί ο μεταξοσκώληκας και να δώσει την πολυτιμότερη φυτική ίνα, το μετάξι. 

 

Είναι δέντρο φυλλοβόλο που φτάνει ύψος τα 12-15 μέτρα. Έχει φλοιό γκριζοσταχτωπό με επιφανειακό ριζικό σύστημα. Τα φύλλα της, ωοειδή, καρδιοειδή ή λοβώδη, έχουν μήκος 6-18 εκατοστά, εναλλάσσονται και είναι έμμισχα με πριονωτές άκρες, κάτω επιφάνεια ελαφρά χνουδωτή και άνω πράσινη στιλπνή. Άνθη μικρά, μονογενή, πρασινωπά ή κιτρινωπά, διατεταγμένα κατά αρσενικούς και θηλυκούς ίουλους είτε πάνω στο ίδιο δέντρο (μόνοικα) είτε σε διαφορετικά (δίοικα). Μετά τη γονιμοποίηση τα θηλυκά άνθη γίνονται σαρκώδη και σχηματίζουν ένα ψευδόκαρπο, χυμώδη, γλυκόξινο που έχει τη μορφή βατόμουρου, χρώματος λευκομελί, μελανό ή ρόδινο, ανάλογα με τις ποικιλίες. Αυτός ο καρπός είναι βρώσιμος πριν την ωρίμανση. Στη μεταξοσκωληκοτροφία προτιμούνται ποικιλίες μόνοικες αλλά με στείρα θηλυκά άνθη ή δίοικες αρσενικές, ώστε να μην μπορούν να παράγουν καρπούς, οι οποίοι είναι ανεπιθύμητοι στην εκτροφή του μεταξοσκώληκα. 

 

Είναι δέντρο αρκετά ανθεκτικό στις δύσκολες συνθήκες της υποτροπικής και εύκρατης ζώνης όπου καλλιεργείται και σε εδάφη ποικίλης σύνθεσης. Για να αποδώσει όμως καλή και αρκετή παραγωγή θέλει ήπιο και δροσερό περιβάλλον και έδαφος γόνιμο, με καλή στράγγιση και ουδέτερο PH. 

 

Ιστορικά στοιχεία: Στην Ελλάδα η μουριά καλλιεργείται εδώ και 3000 χρόνια. Από τα παλαιά χρόνια τόσο η λευκή όσο και η μαύρη μουριά ήταν σεβαστά ως σύμβολο σοφίας. 

 Η λευκή μουριά χρησιμοποιείται ευρύτατα στην κινέζικη ιατρική εδώ και αιώνες. Αυτό το είδος το καλλιεργούσαν οι Κινέζοι από το 2960π.Χ. για την εκτροφή μεταξοσκωλήκων (τρώνε τα φύλλα). Τα φύλλα της μαύρης μουριάς έκαναν τραχύτερο το μετάξι και δεν τα προτιμούσαν. 

 Στην Ευρώπη χρησιμοποιούσαν το φλοιό και τα φύλλα της μαύρης μουριάς για θεραπευτικούς σκοπούς από τον 16ο αιώνα. Τα μούρα τα χρησιμοποιούσαν σε φλεγμονές και ως αιμοστατικά. Τον φλοιό για πονόδοντο. Τα φύλλα για δαγκώματα ερπετών και ως αντίδοτο στη δηλητηρίαση από ακόνιτο. Από τους καρπούς παρήγαγαν γλυκά και σιρόπι θεραπευτικό που χρησιμοποιούσαν σε στοματίτιδες και φαρυγγίτιδες. Τα άγουρα μούρα τα χρησιμοποιούσαν ως ανθελμινθικά. Τον φλοιό τον χρησιμοποιούσαν για να δώσουν χρώμα σε ποτά. Χρησιμοποιούσαν επίσης το βραστάρι της φλούδας και των φύλλων για τον πονόδοντο και ως στοματόπλυμα. 

Τα φύλλα κοπανισμένα σε αλοιφή με ελαιόλαδο ήταν χρήσιμα για πληγές από εγκαύματα. Τα φύλλα τα έβραζαν μαζί με φύλλα αμπελιού και συκιάς (προπαντός αυτής που κάνει μαύρα σύκα) για το λούσιμο των μαλλιών που ήθελαν να μαυρίσουν. 

 

Συστατικά-χαρακτήρας: Ο καρπός της μουριάς (ιδιαίτερα της μαύρης) είναι εξαιρετικά χυμώδης και εύγευστος. Και τα δύο δέντρα έχουν παρόμοιες θεραπευτικές εφαρμογές. 

 

Οι καρποί περιέχουν πηκτίνη, βιταμίνη C, τανίνη, σάκχαρο, μηλικό οξύ, λευκωματούχες ουσίες, άλατα, κόμεα και ελάχιστο λίπος. 

Τα φύλλα περιέχουν ανθοκυανίνες και φλαβονοειδή.  

 

Άνθιση – συλλογή – χρησιμοποιούμενα μέρη: Η μουριά ανθίζει από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται φλοιός, καρποί, φύλλα και μικρά κλαδιά. 

 

Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις: Οι θεραπευτικές ιδιότητες του δέντρου διαφέρουν ανάλογα με το χρησιμοποιούμενο τμήμα. 

 

Τα μούρα είναι αντιοξειδωτικά, καθαρτικά, τονωτικά και θρεπτικά. 

 

Τα φύλλα καθαρίζουν το ήπαρ και τα μάτια. Είναι αντιοξειδωτικά, αντιβακτηριδιακά, ιδρωταγωγά, αποχρεμπτικά. 

 

Τα μικρά κλαδιά τονώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα, είναι αντιρρευματικά, αντιυπερτασικά και αναλγητικά. Ο φλοιός της ρίζας είναι κατασταλτικός, διουρητικός, αποχρεμπτικός και αντιυπερτασικός. 

 

Οι καρποί είναι χρήσιμοι ως θρεπτικός παράγοντας κατά την ανάρρωση από παθήσεις όπως κρυολογήματα, γρίπη, βήχα, άσθμα, ζαλάδες και το βούισμα των αυτιών. 

 

Τα μαύρα μούρα τρώγονται για τον διαβήτη. 

 

Το έγχυμα των μικρών κλαδιών είναι χρήσιμο σε πόνους στις αρθρώσεις, σε οιδήματα και ρίχνει την πίεση. 

 

Ο φλοιός της ρίζας είναι διαλυτικός και διουρητικός. 

 

Το αφέψημα του φλοιού της ρίζας βοηθά στο άσθμα. 

 

Τα μαύρα μούρα καταναλώνονται σαν μέρος υγιεινής διατροφής. 

Τα άλλα μέρη παρασκευάζονται ως αφέψημα.  

 

Προφυλάξεις: Πρέπει να αποφεύγουμε την υπερβολική κατανάλωση των μούρων γιατί θα μας προκαλέσουν διάρροια. Αποφεύγουμε τα φύλλα και τον φλοιό αν έχουμε αδύναμους πνεύμονες. 

 

*Από άρθρο του Σάκη Κουβάτσου στα Χανιώτικα Νέα

Κάπαρη

Η κάπαρη (Capparis spinosa), είναι ένας πολυετής φυλλοβόλος θάμνος.

Καπαρόκουμπο ή απλά κάπαρη, ονομάζεται  το ανώριμο μπουμπούκι του φυτού, το οποίο συλλέγεται και συντηρείται ως τροφή.

Τα καπαρόκουμπα χρησιμοποιούνται ως ορεκτικά, μέσα σε σαλάτες, ή σε ομελέτες. Η χαρακτηριστική γεύση τους τα κάνει περιζήτητα ορεκτικά ή γαρνιτούρα. Η ακριβή όμως τιμή τους μας κάνει να είμαστε περισσότερο εγκρατείς από ότι θα θέλαμε.

Πολλοί επίσης τρώνε και τα φύλλα της κάπαρης (καπαρόφυλλα), αφού πρώτα τα βράσουν. Έχουν ελαφρώς πικρή γεύση, αλλά αρέσουν σε πολλούς.

Συναντάμε τα φυτά κάπαρης να φύονται ελεύθερα στην φύση. Συνήθως τα βρίσκουμε επάνω σε παλιούς τοίχους, ξερολιθιές ή βράχους. Είναι φυτό της μεσογείου και ευδοκιμεί σε ξερικές και ημιξερικές περιοχές.