Το θέμα είναι η παραγωγή, όχι το ευρώ ή η δραχμή

Του Γιάννη Μακριδάκη

Ποτέ δεν είναι αργά για να κατανοήσουμε επιτέλους ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει ποτέ το γαϊτανάκι των μέτρων, της φτωχοποίησης, της υποβάθμισης, της εκποίησης, τουλάχιστον μέχρι να μη μείνει ούτε ένας πολίτης αυτής της χώρας με κινητή και ακίνητη περιουσία στην ιδιοκτησία του.

Το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο από το 2002 που συνδεθήκαμε με το ευρώ. Όταν συνδέεσαι με ένα σκληρό νόμισμα, πόσω μάλλον και όταν δεν έχεις παραγωγή, το μέλλον σου είναι η φτωχοποίηση και η μετατροπή σε αποικία. Κινητή και ακίνητη δημόσια και ιδιωτική περιουσία των πολιτών αυτής της χώρας θα γίνει λοιπόν νομοτελειακά και πολύ σύντομα κτήμα άλλων, των λεγόμενων δανειστών αν δεν μπει ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση των μνημονιακών κυβερνήσεων άμεσα και αν δεν εκμεταλλευτούμε την πρόταση που καταθέτει ο Σόιμπλε, ο οποίος την κάνει εκ του ασφαλούς βέβαια, αφού ξέρει ότι είναι τόσο εθελόδουλοι μέχρι στιγμής οι Έλληνες και τόσο χυδαίοι σαν αυτόν οι πολιτικάντηδές τους, που τρέμουν στην προοπτική του grexit και άρα μπορεί να υποστηρίζει ο ίδιος ψευδώς, ως απειλή, ότι το θέλει, χωρίς όμως να κινδυνεύει να πραγματοποιηθεί αυτό και να τον ζημιώσει ανεπανόρθωτα πολιτικά και οικονομικά.

Παραγωγική ανασυγκρότηση από τα κάτω

Όταν είναι γνωστό στους πάντες (Οικονομολόγους, Αυτοδιοικητικούς και πολιτικούς), που ζουν  την πραγματικότητα στις τοπικές κοινωνίες (στις κοινότητες που έγιναν δήμοι με τα τερατουργήματα των  αυτοδιοικητικών νόμων με τις ονομασίες «Καποδίστριας» και « Καλλικράτης»), γιατί άραγε δεν κάνουν κάτι, δεν ξεκινούν κάτι για να σταματήσουν  την φθίνουσα πορεία του πρωτογενούς τομέα παραγωγής της χώρας μας, που άρχισε από το 1990, με την εμφάνιση και εφαρμογή σιγά - σιγά της παγκοσμιοποίησης; Είναι απορίας άξιον, να μη μπορούμε ούτε τα απλά πράγματα να κάνουμε.

Όλες οι εξουσίες (κυβέρνηση, τοπική αυτοδιοίκηση, πολιτικά κόμματα και φορείς) έχουν υποταχθεί πλήρως στην υπερεξουσία των αόρατων αγορών και των τραπεζών. Σε όλα τα επίπεδα εξουσίας, αυτό που συνέχεια γίνεται, είναι η απλή διαχείριση της εξουσίας προς όφελος πάντα, και δη από το 2010 και μετά, των ολίγων, των πλουσίων. Η περίφημη μεσαία τάξη της χώρας μας, φτωχοποιήθηκε και αυτή. Γιατί δεν ανατρέχουμε στην ιστορία μας, στο παρελθόν, το δικό μας αλλά και άλλων χωρών, να διδαχτούμε και να μάθουμε ή να θυμηθούμε οι παλαιότεροι, για το πώς και με τι είδους παραγωγή και προϊόντα επιβίωσαν οι παππούδες και πατεράδες μας;

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΑΓΡΟΤΗ

Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο κείμενο ενός εργαζόμενου ανθρώπου, μετά τα φοιτητικά του χρόνια, όπου επιχειρεί να συμπυκνώσει σκέψεις που υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό. Η αλήθεια είναι πως η αλλαγή παραστάσεων από τη Θεσσαλονίκη και τη σχολή του Φυσικού σε μια μικρότερη πόλη όπως τα Γιαννιτσά και ένα ακόμη πιο μικρό χωριό όπως το Αχλαδοχώρι δεν έχει μεστώσει προκειμένου να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα.

ΠΩΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΓΡΟΤΗΣ;

Σιγά σιγά οι εμπειρίες του παρελθόντος μαζί με την πραγματικότητα που βιώνουμε συμπληρώνουν το παζλ με βάση το οποίο όλοι τελικά βρίσκουμε τον δρόμο μας. Η απόφαση της μετεγκατάστασης, της νέας και διαφορετικής αρχής αποδείχθηκε τελικά εύκολη, καθώς η στήριξη ήταν μεγάλη. Κάποτε άλλωστε έπρεπε να βγει και το μεροκάματο. Το επάγγελμα είναι ταυτόχρονα εύκολο και δύσκολο. Ένας σύγχρονος αγρότης έχει τις ιδιότητες του εργάτη, του μηχανικού, του γεωπόνου, του χημικού, του μετεωρολόγου, του εμπόρου και του λογιστή.

Να συνηθίζεις...

Το χειρότερο όλων είναι να συνηθίζεις... Να συνηθίζεις τον πόνο, να βλέπεις τη βαρβαρότητα και να μην σου κάνει εντύπωση καμιά. Να αισθάνεσαι μα να μη νιώθεις το παγωμένο, γυάλινο βλέμμα του ανθρώπου που κάθεται σ’ ένα παγκάκι περιμένοντας το τίποτα.

Το χειρότερο όλων είναι να ζεις μια ζωή σα να ‘βλεπες ταινία. Που οι πρωταγωνιστές είναι οι άλλοι κι εσύ είσαι απλά ο θεατής. Να πιστεύεις πως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις γιατί σου είναι αδύνατον να μπεις μεσα στο πανί ή ν’ ανέβεις στη σκηνή. Να συνηθίζεις την εικόνα ανθρώπων που κρυώνουν, ανθρώπων που συνωστίζονται για μια θέση στο συσσίτιο της γειτονιάς σου. Να φοβάσαι μην τυχόν και χάσεις το σπίτι σου μα να μην περνάει απ’ το μυαλό σου πως κι όλοι αυτοί που χαλάνε την αισθητική της εξουσίας σε πάρκα και πλατείες είχαν κάποτε ένα σπίτι... Να γνωρίζεις πως τόσοι και τόσοι φίλοι σου κρύβονται γεμάτοι με ντροπή γιατί τους έβγαλαν στην ανεργία και να μη σε πιάνει το στομάχι.

10 τρόποι αντίστασης των συνειδητών ανθρώπων

Σε μια περίοδο που από πολλούς περιγράφεται σκοτεινή και δυσοίωνη, οι συνειδητοί άνθρωποι καλούνται να θέσουν στην πράξη όλα όσα πρεσβεύουν. 

Η εποχή αυτή είναι η πρόσκληση, το μήνυμα, το καμπανάκι, το σημάδι, η κατάλληλη στιγμή, για να μπουν υγιή θεμέλια στον πολιτισμό μας. Όλοι οι πραγματικοί αναζητητές, σε όποιον χώρο κι αν βρίσκονται, κατανοούν ότι βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή αλλαγής. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να υπενθυμίσει σε όλους τους συνειδητούς ανθρώπους ότι τώρα είναι η ώρα που πρέπει να διαφοροποιηθούν από το πλήθος και να θέσουν ένα καινούργιο όραμα.

Παρακάτω περιγράφονται 10 απλοί – καθημερινοί τρόποι που μπορείτε να εφαρμόσετε ώστε, με το παράδειγμά σας, να αλλάξετε την κοινωνία σας, σε όποια κοινωνία κι αν βρίσκεστε:

1. Αποκοπείτε από το Σύστημα αλλά Παρακολουθείστε το

Κλείστε την τηλεόραση και οποιοδήποτε μέσο χρησιμοποιείται για να περιορίζει τη συνειδητότητά σας και να σας βυθίζει στο φόβο. Ο φόβος παραλύει και θολώνει τη σκέψη.  Όπου υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει χώρος για όραμα. Είναι σημαντικό ωστόσο να παρακολουθείτε τι συμβαίνει και να είστε πλήρως ενήμεροι. Γι αυτό, επιλέξτε μέσα και τρόπους ενημέρωσης που δεν χρησιμοποιούν ήχο και κινούμενη εικόνα. Έτσι δεν θα είστε πια,τόσο εύκολα χειραγωγήσιμοι.

2. Ανεξαρτητοποιηθείτε αλλά να Συμμετέχετε

Είναι ζωτικής σημασίας να μην εξαρτάστε. Όποιος εξαρτάται, χάνει την αυτοκυριαρχία του. Είναι σημαντικό να προσπαθήσετε στο μέτρο του δυνατού να ανεξαρτητοποιήσετε την εργασία σας, το σπίτι σας, τη διατροφή σας και ό,τι άλλο θεωρείτε ότι είναι εφικτό. Όση λιγότερη η εξάρτηση, τόσο πιο εύκολα θα μπορείτε να παίρνετε πρωτοβουλίες. Η ουσία όμως, δεν είναι η  περιθωριοποίηση. Απεναντίας, το σημαντικό είναι να παραμένετε στις καρδιές των κοινωνιών σας για να τις μεταμορφώσετε από μέσα. Εάν όμως η φωνή του συστήματος (ΜΜΕ) δεν σας βρίσκει και εάν εξαρτάστε ολοένα και λιγότερο από αυτό, τότε, θα μπορέσετε να κάνετε θαυμαστές αλλαγές.

«Συνομιλώντας» με την ουτοπία

stegi

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

Δεν χρειάζεται 'ρώτημα, στα καθ' ημάς, ποιο ήταν το πιο σπουδαίο γεγονός της χρονιάς που πέρασε. Ασφαλώς το συγκλονιστικό «όχι» του ελληνικού λαού (όταν εκστασιάζεται αντιλαμβάνεται τη δύναμή του). Μη βιαζόμαστε να χαρούμε· ας σκεφτούμε μόνο πώς αυτό το «όχι» μετετράπη εν ακαρεί σε «ναι». Ναι στην υποταγή, ναι στην εκχώρηση της δημόσιας γης, ναι στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας σε αλλότρια συμφέροντα.

Καταστράφηκαν πολλά μετά απ' αυτή τη μετατροπή. Πρώτον, στραπατσαρίστηκε η Αριστερά η ίδια, η ιδεολογία της, ο πολιτισμός της, το ήθος της· δεύτερον, κάθε ουτοπία (πολιτική-οικονομική-φιλοσοφική).

Η κατάρρευση του κομμουνισμού δεν ήταν ήττα της ουτοπίας, όπως πολλοί βιάστηκαν, χαιρέκακα, να διατυμπανίσουν, ούτε ακριβώς αποδείχτηκε ότι αυτή είναι η εγγενής σχέση του ανθρώπου με την κυριαρχία, την εξουσία.

Απλώς όσοι ανέλαβαν να πραγματοποιήσουν την κομμουνιστική ουτοπία δεν μέτρησαν καλά τις οικονομικές συνθήκες, τον παγκόσμιο καπιταλισμό, δεν υπολόγισαν τις ταξικές αντιθέσεις που είχαν δημιουργηθεί καθώς και τις μεγάλες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος.

Δεν αντελήφθησαν ότι ο κοσμοπολίτικος καπιταλισμός είχε γοητεύσει πολλά έθνη και ανθρώπους της τέχνης και της διανόησης.

Ακόμη και τα πρωτοποριακά κινήματα (νταντά, σουρεαλισμός) στις αρχές του εικοστού αιώνα, παρότι επιτέθηκαν στα πάντα, κατέληξαν τελικά στην κομμουνιστική ουτοπία· και οι νέοι, με την εξέγερση τη δεκαετία του '60 σ' όλον σχεδόν τον κόσμο, αφού πήγαν αριστερά, τελικά υποχρεώθηκαν να «υπηρετήσουν» τον «κοσμοπολίτικο» άνεμο μιας κατασκευασμένης ουτοπίας της ελευθερίας και της έξαρσης της ατομικότητας.

Η ουτοπία δεν είναι ανέφικτη, ακόμη και σήμερα που όλοι λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Πάντα θα είναι μέσα μας η ουτοπία, έστω ως ζώπυρη και κινητήρια δύναμη, ακόμη και σαν όραμα για έναν βέλτερο κόσμο, για μια δίκαιη (λέμε...) κοινωνία.

Είναι ο φασισμός... Από τον Χατζιδάκι μέχρι τον Μπρεχτ. 10 αποσπάσματα για τον φασισμό

Guernica - Pablo Picasso, 1937

Γράφει η ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ 

 ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: «Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δύο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους, ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος, από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε». 

ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ: «Μην ξεχνάτε ότι όλα όσα έκανε ο Χίτλερ στη Γερμανία ήταν σύμφωνα με τον νόμο». 

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ: «Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί, χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του, προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι». 

Η αληθινή επανάσταση λαμβάνει χώρα στον τρόπο ζωής σου!

Υπάρχουν δύο είδη επανάστασης: υπάρχει η βίαιη επανάσταση, που είναι απλώς μία αντίδραση χωρίς κατανόηση, στο καθεστώς που υπάρχει· όμως υπάρχει και η βαθιά ψυχολογική επανάσταση της νοημοσύνης. 

Υπάρχουν πολλοί που επαναστατούν ενάντια στις καθιερωμένες πολιτικές, αλλά μόνο για να πέσουν σε νέες ψευδαισθήσεις. 

Εκείνο που συμβαίνει γενικά είναι ότι ξεκόβουμε από μια ομάδα ή ένα σύνολο ιδανικών,και μπαίνουμε σε μια άλλη ομάδα, αποκτώντας άλλα ιδανικά, δημιουργώντας έτσι ένα νέο μοντέλο σκέψης, εναντίον του οποίου θα πρέπει και πάλι να επαναστατήσουμε. 

Η άκυρη Δημοκρατία

του Γιάννη Λαζάρου

Είναι τρέλα να προσπαθούν να σε πείσουν όλοι ότι  η συμμετοχή στις εκλογές είναι η αρχή της δημοκρατίας και η αποχή ενισχύει τον δικομματισμό. Εδώ γελάμε τρανταχτά διότι πολλοί λίγοι γνωρίζουν ότι οι εκλογές στην Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι αντισυνταγματικές και τα αποτελέσματα αυτών είναι "πειραγμένα" από πριν. Είτε ψηφίσεις κόμμα, είτε ρίξεις λευκό, είτε συμμετέχεις στις εκλογές μόλις το 1% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους μπορεί να βγάλει κυβέρνηση. Για την αποχή δεν το συζητούμε. Οι 36% απέχοντες σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα είναι για το πολιτικό σύστημα νούμερο που δεν λαμβάνεται υπόψιν διότι δε μάς συμφέρει. Το 36% των εγγεγραμμένων σε εκλογικούς καταλόγους Ελλήνων, δεν υπάρχει για το Κράτος. Εξαϋλώθηκε.

Τα πολύ παλιά χρόνια όταν έγινε το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, το 1974 συγκεκριμένα, υπήρξαν κάποια άρθρα με τα οποία έπρεπε να έχει λόγο ακόμη και ο διαμαρτυρόμενος για την πολιτική κατάσταση ρίχνοντας λευκό στην κάλπη διότι η ψήφος ήταν και είναι υποχρεωτική (για το αύριο δεν θα ισχύει αλλάζει το Σύνταγμα σε Ευρωπαϊκό). Αυτό γινόταν διότι δεν έχει δικαίωμα το Κράτος να ωθεί το εκλογικό σώμα σε αποχή λόγω πούστικου πολιτικού σώματος. Το Σύνταγμα λοιπόν, τηρούσε την Δημοκρατία (ακόμη και την τυπική) κι αν ο λαός ήθελε να τιμωρήσει την πολιτική σκηνή, είχε το νόμιμο δικαίωμα να το κάνει. Με αυτό τον τρόπο το ποσοστό της ψήφου διαμαρτυρίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα θα έπρεπε να προσμετράται ως ποσοστό εκλογών.

Η προσφυγιά είναι μπίζνα

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ

(...)

Ο πόλεμος είναι μπίζνα. Η προσφυγιά είναι μπίζνα: Όπλα, κορμιά και πετρέλαια της Τζιχάντ περνούν κερδοφόρα μέσα από την Τουρκία και το αντίστροφο…

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα του τουρκικού ρόλου ήταν ο εντοπισμός από το ελληνικό λιμενικό μόλις προχθές πλοίου βαρυφορτωμένου με όπλα που απέπλευσε από τα παράλια της Τουρκίας με προορισμό την διαλυμένη πλέον Λιβύη των φυλάρχων και των τζιχαντιστών.

Τα παχυλά κονδύλια της ΕΕ για το προσφυγικό που παίρνει η Τουρκία, εμπλουτίζονται με τη σωματοεμπορία καθώς οι περισσότεροι διακινητές έχουν την έδρα τους στην Τουρκία και από τα παράλια της ξαποστέλνουν πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα και την Ιταλία.

Nαι, θα έφευγα. Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Αλλά επειδή…

Nαι, θα έφευγα.

Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.  Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα – ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο – συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας – να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ’το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.

Πλούτος της χώρας είναι οι σπόροι της γης που χάνονται - Στις τράπεζες σπόρων βρίσκεται η αληθινή περιουσία των Ελλήνων

του Προκόπη Αγγελόπουλου

Όταν αναφερόμαστε στον πλούτο της χώρας που πρέπει να αξιοποιηθεί, συνήθως μιλάμε για το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο που μπορεί να εξορυχθεί, τη γονιμότητα της γης μας και το φυσικό περιβάλλον που δημιουργεί τουριστικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, πραγματικός πλούτος στα χρόνια της Παγκοσμιοποίησης και της Εμπορικής εκμετάλλευσης των πάντων, ακόμη και του νερού, είναι για την Ελλάδα οι τοπικές ποικιλίες των φυτών, όπως αυτές διασώζονται μέσα από τους σπόρους.

Θύματα της μόδας και των προσδοκιών του κέρδους
Τη δεκαετία του '60 ήρθε και στη χώρα μας η μόδα των γενετικά βελτιωμένων ποικιλιών που υπόσχονταν μεγαλύτερη σοδειά και ανθεκτικότητα στα ακραία καιρικά φαινόμενα και τις ασθένειες. Αυτά τα “υβρίδια” έφτασαν με τη μορφή σπόρων και οι αγρότες της εποχής άρχισαν να υποκύπτουν, με σκοπό να αυξήσουν το κέρδος τους. Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα, 50 χρόνια μετά, το 97% των τοπικών ποικιλιών των λαχανικών και το 99% των ποικιλιών του σιταριού να έχουν εξαφανιστεί και οι Έλληνες αγρότες να έχουν γίνει σχεδόν απόλυτα εξαρτημένοι από τις πολυεθνικές που εμπορεύονται σπόρους οι οποίοι δημιουργούνται στα εργαστήρια και δεν έχουν τη δυνατότητα να δώσουν, την επόμενη χρονιά, και πάλι καρπούς. 

ΕΛΑΙΩΝΕΣ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ

Κάτι να γίνει για τον ελαιώνα της Πάργας!!!

Πολύτιμοι, για την πολιτιστική και οικολογική τους αξία, ελαιώνες χάνονται στη χώρα μας "ελέω οικονομικής κρίσης"! Γίνονται καυσόξυλα για τη θέρμανση του Έλληνα, που αδυνατεί να ζεσταθεί με άλλον τρόπο. Δυστυχώς, η προστασία των ελαιώνων αυτών δεν είναι δυνατή, αφού για να προστατευτούν, απαγορευομένης της κοπής τους, πρέπει να υπαχθούν σε ειδικό προστατευτικό καθεστώς -όπως συμβαίνει με τον ελαιώνα της Άμφισσας, που προστατεύεται με τη συμπερίληψή του στο Δελφικό τοπίο. 

Αυτή τη στιγμή, διάταξη προστασίας υφίσταται για τον Κερκυραϊκό ελαιώνα, ο οποίος απειλήθηκε σοβαρά στις αρχές του 2000, όταν προσέφερε μεγάλες ποσότητες ξυλείας στις ιταλικές πιτσαρίες, αφού η κοπή ελαιοδένδρων στην Ιταλία απαγορεύεται. Ο Κερκυραϊκός ελαιώνας προστατεύεται με τη διάταξη της παραγράφου 34 άρθρου 20 του νόμου 3399/2005 – ΦΕΚ 255 Α΄, που προβλέπει τα εξής: α) Απαγορεύεται η μεταφορά ξυλείας ελαιοδένδρων που υλοτομήθηκαν κατά παράβαση του άρθρου 2 του από 5.5.1926 προεδρικού διατάγματος (ΦΕΚ 190 Α΄) «Περί απαγορεύσεως, εκριζώσεως και καταστρεπτικής κοπής ελαιοδένδρων εν τη νήσω Κερκύρας».

Θ. Παπακωνσταντίνου: Για να αποκτήσουμε λαϊκή κυριαρχία, πρέπει να φτιάξουμε πιο μικρές κοινωνίες. Την κοινωνία της συμμετοχής

Πάντα προσπαθώ να «αποκρυπτογραφήσω» φάτσες σε μια συναυλία – κυρίως την ώρα που καταφθάνουν με τις μπύρες τους και τα αστεία τους για να πιάσουν… στασίδι στο σωστό σημείο. Στην περίπτωση του Θανάση Παπακωνσταντίνου το πράγμα είναι απλό, γιατί κάθε εμφάνισή του μοιάζει πάντα με άτυπο ραντεβού. Έτσι και τώρα στο Γυάλινο. Γυάλινο μεταμορφωμένο - ήθελε δεν ήθελε- σε συναυλιακή αίθουσα (τα τραπέζια αποσύρθηκαν) για να ανοίξει ο χώρος στις παρέες, να δημιουργηθεί αμέσως κλίμα «Θανασικό», να ακούγεται καθαρή και δυνατή η αφοσίωση της πλατείας. Αφοσίωση και «μυστική» συνεννόηση μέσα από ένα υλικό που μόνο εύκολο δεν θα το έλεγες και που –τι περίεργο!- λες και αποκτάει όλο του το ειδικό βάρος, μόνο μέσα από την ακατέργαστη φωνή του. Ο ίδιος βέβαια μάλλον θα γέλαγε (με εκείνο το ωραίο αυτοσαρκαστικό του γελάκι) αν με άκουγε.

Δικοί μας άνθρωποι - Θοδωρής Βουρεκάς: "Το χρέος είναι του κεφαλαίου, όχι του λαού"

 

 Θοδωρής Βουρεκάς, μέλος της πρωτοβουλίας

«Διαγραφή του Δημόσιου Χρέους Τώρα»

«Κανένα τμήμα του χρέους δεν υπηρέτησε ποτέ λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες. Τα δάνεια δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις, αντίθετα πληρώνονται από τους κομμένους μισθούς και τις συντάξεις και τη λεηλασία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας», λέει στο Πριν ο Θ. Βουρεκάς, μέλος της νεοσύστατης πρωτοβουλίας «Διαγραφή του Δημόσιου Χρέους Τώρα». «Διεκδικούμε τη διαγραφή του χρέους και μάλιστα μονομερώς», τονίζει.

 

Συνέντευξη στο Γιάννη Ελαφρό

 

Ζητάτε διαγραφή του χρέους. Για ποιο λόγο; Δεν είναι υποχρεωμένη η Ελλάδα να πληρώσει το χρέος;

 

Το χρέος, κυρίως το δημόσιο, αλλά σε τελική ανάλυση και το ιδιωτικό δημιουργήθηκε για να καλύψει τις λειτουργίες του κεφαλαίου και το βαρύνει αποκλειστικά. Το κεφάλαιο ξεκοκαλίζει τα δάνεια και ο λαός υποχρεώνεται να τα πληρώσει. Συγκεκριμένα το δημόσιο χρέος συναποτελούν: Οι φοροαπαλλαγές, τα θαλασσοδάνεια και οι χαριστικές ρυθμίσεις στις πολυεθνικές, στους εργολάβους, με την υπερκοστολόγηση των δημόσιων έργων και φυσικά στους τραπεζίτες. Επί πλέον στο χρέος συσσωρεύονται οι τεράστιες, για το μέγεθος της χώρας, αμυντικές και νατοϊκές δαπάνες, τα φαραωνικά έργα τύπου Ολυμπιάδας, οι συνέπειες στα δημόσια οικονομικά από την ένταξη στην ΕΕ – ΟΝΕ, λόγω της παραγωγικής καταβαράθρωσης, της απελευθέρωσης της αγοράς και της διακίνησης των κεφαλαίων. Συσσωρεύονται ακόμη τα τεράστια πακέτα των μνημονιακών δανείων για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και του ευρώ και τέλος οι μίζες και οι αρπαχτές, ως απότοκο της κρατικομονοπωλιακής διαπλοκής. Αξίζει να προσθέσουμε πως το χρέος είναι χρυσοπληρωμένο από τον ελληνικό λαό. Είναι ενδεικτικό από την άποψη αυτή πως την περίοδο 1992 – 2013 ο λαός μας πλήρωσε, λόγω του εξωφρενικού κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, 564 δισεκατομμύρια ευρώ σε τοκοχρεολύσια και παράλληλες δαπάνες. Σήμερα εμφανίζεται να χρωστά 320 δισ. ευρώ και το 2020 υπολογίζεται να χρωστάει το λιγότερο άλλα 300 δισ. ευρώ και ο χορός συνεχίζεται τουλάχιστον μέχρι το 2057. Βρισκόμαστε κυριολεκτικά μπροστά σε μια τέλεια χρεομηχανή.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΗΜΙΜΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ Α-ΝΟΗΣΙΑΣ

 

(ΕΙΚΟΝΑ)

Γράφει ο Τριαντάφυλλος  Σερμέτης, Θεολόγος-Φιλόλογος

O Γκαίτε είχε διατυπώσει την άποψη ότι «οι μωροί και οι τετραπέρατοι είναι εξίσου ακίνδυνοι, επικίνδυνοι είναι οι μισότρελοι και οι ημιμαθείς».Το κυρίαρχο στοιχείο της ημιμάθειας είναι η αποσπασματική αναπαραγωγή πληροφοριών, που συσσωρεύονται άτακτα στον εγκέφαλο του ημιμαθούς.

Ο «ξύλινος» πολιτικός λόγος,η αοριστία των νοημάτων,τα  δάνεια αποφθέγματα,το συνειδητό ψέμα(«δε θα υπάρξουν άλλα μέτρα») αλλά και λέξεις-κλειδιά(«οδικός χάρτης», «αφήγημα») που κατά καιρούς εμφανίζονται ως μόδα, δεικνύουν ημιμάθεια και αποσπασματικότητα. Η ημιμάθεια κυριαρχεί γιατί είναι πιο απλή και επιφανειακή και γι” αυτό είναι πιο ελκυστική και πειστική.

Η απόλυτη γνώση είναι πολυ-σύνθετη και πολυ-επίπεδη και ως εκ τούτου αποκρουστική και απεφευκτέα για τους πολλούς.Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι να επικρατούν πολιτικοί οι οποίοι, βασισμένοι σε επικοινωνιακά τεχνάσματα εξίσου ημιμαθών συνεργατών τους,  απευθύνονται στο κοινό τους με βαρύγδουπες εκφράσεις κενές περιεχομένου, περιφρονώντας και υποτιμώντας με εξοργιστικό τρόπο αυτούς που τους έδωσαν τη δυνατότητα να κατέχουν αυτό το αξίωμα.

Η φιλοζωία στη χώρα μας είναι μια παρεξηγημένη έννοια.

 

Ο καθένας που «δηλώνει» φιλόζωος, αποκτά ένα κατοικίδιο της αρεσκείας του, κυρίως αναφέρομαι σε σκυλιά, για να κάνει το κέφι του ή το κέφι των παιδιών του και πηγαίνοντάς το στον κτηνίατρο κατά καιρούς για εμβολιασμό ή ότι άλλο χρειάζεται, αισθάνεται ότι έχει επιτελέσει το «φιλοζωικό» του καθήκον.

 

Στη συνέχεια όταν πρέπει να το βγάλει το ζώο μια βόλτα για να κάνει τις ανάγκες του και να «ξαλαφρώσει», βγαίνουν μαζί παρέα, δεμένο ή λυτό, και όταν το ζώο αποφασίσει να «τα κάνει», το καμαρώνει σαν να πήρε το παιδί του άριστα στα μαθηματικά.

 

Αδιαφορεί το που θα καθίσει το ζώο να κάνει την ανάγκη του, αν είναι πεζοδρόμιο που βαδίζουν συμπολίτες του, παιδική χαρά που παίζουν μικρά παιδιά, ή είσοδος κατοικίας κάποιων συνανθρώπων του που δεν χρωστάνε τίποτα να τρώνε τα σκατά του σκυλιού του, ή να φοβούνται τα παιδιά να βγούνε στο δρόμο επειδή κάποιος ηλίθιος έχει αμολήσει το μεγαλόσωμο σκυλί του λυτό και τρέχει ανεξέλεγκτα.

Τάδε Έφη Μαχάτμα Γκάντι

 

Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) ήταν Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία από τους Βρετανούς και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης, χωρίς χρήση βίας, εναντίον των καταπιεστών. Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καθιερωθεί σαν ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του 20ου αιώνα.

Απέκτησε την προσωνυμία Μαχάτμα, που φέρεται να του απέδωσε στα 1915 ο Ινδός νομπελίστας ποιητής Ταγκόρ και που στα σανσκριτικά σημαίνει "μεγαλόψυχος". Δολοφονήθηκε το 1947 από ένα φανατικό ινδουιστή, λίγο μετά την απελευθέρωση της χώρας.

•	Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς.
•	Μ’ αρέσει ο Χριστός σας. Δεν μ’ αρέσουν οι χριστιανοί σας. Οι χριστιανοί σας είναι τόσο διαφορετικοί από τον Χριστό.

Μίσσιος: Τα όνειρα που σκοτώθηκαν

«Οι πολιτικοί τρώνε τους αγωνιστές. Τα πιο ωραία όνειρα σκοτώθηκαν από την εξουσία». Λίγο πριν τις εκλογές, ο Χρόνης μάς θυμίζει

 

 Ο Χρόνης Μίσσιος φυλακίστηκε για 30 χρόνια. Δεν έθεσε τον εαυτό του όμηρο της πολιτικής ή της «αριστεράς» που τον απογοήτευσε. Όπως δήλωσε, όταν κατάλαβε ότι δεν μπορεί να αλλάξει το σύστημα, αποφάσισε να μην επιτρέψει στο σύστημα να τον αλλάξει. Ζούσε στο Καπανδρίτι κάνοντας πράξη την πολιτική του αντίληψη για την κοινωνία -την επαφή του ανθρώπου με τη γη, την ύπαρξη, τον έρωτα, την ομορφιά. «Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη». Το πρόταγμά του ήταν η δομή της κοινωνίας με αμεσοδημοκρατικές λήψεις αποφάσεων. Λίγο πριν τις κάλπες, συλλέξαμε σημειολογικά μερικά κείμενα και δηλώσεις του σχετικά με τους πολιτικούς, την επανάσταση και τα όνειρα. 

«ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ, τα πιο όμορφα, τα πιο ρομαντικά όνειρα των επαναστατών σκοτώθηκαν από την εξουσία. Αυτή ήταν η αιτία της καταστροφής. Αυτή είναι η αιτία που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτη».

«ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΡΩΝΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και τους ήρωες. Οι πολιτικοί φάγανε τον Άρη. Οι πολιτικοί φάγανε και τον Ρήγα Φερραίο... Οι πολιτικοί καταδίκασαν σε θάνατο και τον Κολοκοτρώνη. Η επιβίωση της επανάστσσης είναι το ανέφικτο, η επιδίωξη της πολιτικής είναι το εφικτό. Η επανάσταση είναι ζωή. Η πολιτική είναι παιχνίδι βρώμικο, ανήθικο, αδίστακτο και άθλιο. Η επανάσταση είναι φορέας πολιτισμού». 

Γεια σου μαλάκα

  Του Γιώργου Πήττα 

Σε μία χώρα στην οποία ο «μαλάκας» είναι το συνώνυμο του «φίλε», σε μία χώρα όπου η λέξη αυτή συναντάται ίσαμε 8 φορές σε πρόταση 40 λέξεων (με άρθρα ονόματα κλπ) δεν θα περίμενε κανείς κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό από το να γίνονται ανάρπαστα τα «έργα» των κυριών Ντούβλη και Τζούλιας. 

 

«Ρε μαλάκα, είδα τον Βαγγέλη προχτές…τι μαλάκας ρε μαλάκα κι αυτός! Ψήφισε ΠΑΣΟΚ ο μαλάκας γιατί ήτανε κοψοχέρης Νεοδημοκράτης και τώρα θέλει να ο μαλάκας να κόψει και το άλλο χέρι, ούτε μαλακία δεν θα τραβάει ο μαλάκας ρε μαλάκα». 

 

Ο αγωνιζόμενος λαός με τις ευλογίες των κατ’ επανάληψη ψηφισμένων από τον ίδιο Κυβερνήσεών του, έκανε τα αμέτρητα εκατομμύρια των Κοινοτικών Επιδοτήσεων και των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης «εισόδημα» και όχι μεσομακροπρόθεσμες επενδύσεις εκσυγχρονισμού της παραγωγής.

Το διαβόητο πάρτι των τελευταίων 20-25 χρόνων δυστυχώς δεν αφορούσε ελάχιστους ή έστω λίγους. Αφορούσε σχεδόν τους πάντες. Αφορούσε χιλιάδες επί χιλιάδων ανθρώπων που καταχρεώθηκαν ασμένως με εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, καταφορτωμένες πιστωτικές κάρτες.