Γιώργος Χρυσοστόμου: “Με ενοχλεί που οι πολιτικοί είναι πλούσιοι”

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Γιώργος Χρυσοστόμου: “Με ενοχλεί που οι πολιτικοί είναι πλούσιοι”

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΣΕ ΚΕΡΚΥΡΑ, ΛΕΥΚΑΔΑ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΙΝΑ

Συνέντευξη στην Ελένη Σκάρπου / elenitsask@yahoo.gr , f/b Eleni Skarpou, eliaskarpou.blogspot.com

Τόπος: Στη “Νεφελοκοκκυγία” του think free!

Χρόνος: Απόγευμα Πέμπτης, προτεινόμενο για ανοιχτές κουβέντες!

Σκοπός: Οι “Όρνιθες” του Κακλέα, εκείνος, κι εγώ… σε πλήρη αρμονία!

Για εκείνον ο Αριστοφάνης έχει χρώματα από την «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων». Οι ρόλοι του στους “Όρνιθες” είναι πολλοί και μικροί και γιατί όχι, αφού το τάλαντο είναι ευρύ και διαθέσιμο προς προβολή, όταν έχεις έναν οραματιστή σκηνοθέτη όπως ο Γιάννης Κακλέας. Με τη δοτική του φωνή, με την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, με την παραδοχή ότι δυσκολεύει τους συνεργάτες του συχνά πυκνά λόγω ιδιοσυγκρασίας, αλλά και με το προνόμιο του να γίνεται ευέλικτο «πιόνι» στην σκακιέρα αξιόλογων συνεργατών, ο Γιώργος Χρυσοστόμου, εκπλήρωσε ένα πρόσφατο όνειρο μου: Εκείνο του να συναντήσω έναν καλλιτέχνη και να ακούσω με τα αυτιά του, να μιλήσω με τα χείλη του, να δω με τα μάτια του την αυθεντική του πλευρά. Απλός και συνάμα μυστήριος, ευγενικός μαζί μου και παράλληλα αγενής με το σύστημα. Το βλέμμα μου τον έχει συναντήσει πολλές φορές στις τηλεοπτικές του περιπλανήσεις… ο Μάκης από τους “Singles”, o Λουκάς από το “LAPD”. Και πέρυσι τον απόλαυσα… στον “Υπηρέτη δύο αφεντάδων” του Γκολντόνι στο Θέατρο Δάσους. Με την ίδια παρέα από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης και πλάι στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τον Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλο, περιοδεύει φέτος το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα με αριστοφανικές “Όρνιθες” στο πηδάλιο και ανθρωπόπουλα σκηνοθετημένα νεωτεριστικά από τον Γιάννη Κακλέα, σε μια προσπάθεια να μας βγάλουν από τον μίζερο κόσμο μας και να μας ταξιδέψουν στην ουτοπία. Θα τους απολαύσουμε στις 30 και 31 Ιουλίου στο Θέατρο Δάσους, απευθείας από την χώρα των πουλιών, ανάμεσα στους ανθρώπους και το Θεό, όπου ο ίδιος βιώνει το παραμύθι και νιώθει ένας εκ των ηρώων του ταξιδιού, με πλήρη αφοσίωση σε αυτό που κάνει.

Βουτιά στον πλανήτη που τον φιλοξενεί…

Τον ρώτησα αν είναι δύστροπος και απότομος και δεν το αρνήθηκε. Τον ρώτησα τι θα κρατήσει από την παράσταση και μου είπε: “Είμαι πολύ κουρασμένος”. Ο ίδιος συνηθίζει να εκτιμά τι του δίνει κάθε συνεργασία, αφού τελειώσει και πάρει μια απόσταση, αφού ξεφορτωθεί την υπερένταση. Κουτί αναμνήσεων βέβαια δεν έχει, όχι γιατί δεν έτυχε, αλλά γιατί δεν του πάει. Ότι περνάει δεν χρειάζεται να μένει κλειδωμένο. Στα συρτάρια του έχει ότι τον κάνει να νιώθει καλά και στο laptop μόνο μουσική. “Δεν μου αρέσουν οι γέφυρες” μου λέει. Σκέφτηκα… διαφορετικοί που είμαστε οι άνθρωποι. Άλλοι δυνατοί κι άλλοι αδύναμοι. Άνθρωπος των εντάσεων και τον εκρήξεων, ζει τις πρόβες του σαν μια εμπόλεμη κατάσταση, με εσωτερική και εξωτερική πάλη. “Η πρόβα είναι βάρβαρη για μένα. Το σώμα να αντέξει, το μυαλό να μην εκραγεί…” κι αυτό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι από την όμορφα φλύαρη κουβέντα μας. Και η ηθοποιία; Ένα όνειρο παιδικό, από εκείνα που ευτυχώς εκπληρώθηκαν, διότι είναι σπουδαίο για εκείνον να τα καταφέρνει. Αυτή η ωραία μοίρα θα τον φέρει ξανά την ερχόμενη σεζόν κοντά στην Ξένια Καλογεροπούλου και την παράσταση “Μικρή Γοργόνα”, ως μια επαγγελματική επιλογή υπό ιδανικές συνθήκες.

Μαθαίνοντας τον… από τα μικρά και καθημερινά!

Όταν ρωτάς έναν φανατικό καπνιστή πότε θα κόψει το τσιγάρο, περιμένεις δύο απαντήσεις, εκείνη του διπλωμάτη, που θα πει “μόλις χρειαστεί” κι εκείνη του ντόμπρου που θα είναι κοφτή “ΠΟΤΕ”! Η ειλικρίνεια του με καθήλωσε και οι ερωτήσεις μου είχαν στόχο ξεκάθαρα, αυτό το μέρος της προσωπικότητας του. “Δεν αντέχω τους ανθρώπους που μυρίζουν”, “Δεν έχω τηλεόραση”, “Με ενοχλεί που οι πολιτικοί είναι πλούσιοι”. Οι ατάκες του έπεφταν βροχή, αλλά στην τελευταία στάθηκα. Το επίκαιρο της παράστασης “Όρνιθες” είναι αυτή η διαδρομή στη διαφθορά, το τέλμα, και το κοινωνικό “άλγος” κι όταν θέλησα να το προεκτείνουμε λίγο και να το ταυτίσουμε με την ελληνική πραγματικότητα, μου είπε “Έχω πολύ θυμό”. Ζήτησα διευκρίνιση. “Ό,τι θυμώνει κι εσάς”, συνέχισε. Κι όταν συμφωνήσαμε ότι οι Έλληνες βρίσκουμε παρηγοριά ο ένας στον άλλον, σφράγισε την πολιτική παρένθεση της συζήτησης λέγοντας “έστω κι έτσι ας είμαστε ενωμένοι”. Κι ύστερα ενώσαμε τα κομμάτια μας και του δήλωσα ότι θα μεταβώ σε light ερωτήματα. Με την ταμπέλα “Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει” και με την καλή έννοια πάντα, δέχτηκε.

Ιδού τα πιπεράτα…

Τι λέει στον καθρέφτη του; “Καλά ρε μ@λ@κα δεν βαρέθηκες;”. Μου θύμισε πως απέναντι στο είδωλο μας, όλοι λέμε την αλήθεια, γιατί είμαστε μόνοι και γιατί εκεί τα ελαττώματά μας δύσκολα κρύβονται. Το δικό του ελάττωμα είναι η ευθύτητα του ισχυρίζεται ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Οι φίλοι του πάντως τον φωνάζουν γκρινιάρη. Τι θα έλεγαν άραγε αν τους αποκάλυπτε πως θα θελε να ζήσει σ’ έναν φάρο στην Σκωτία; Ή μήπως εγώ το έμαθα τελευταία; “Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γέρος”! Η απάντηση στην αυθόρμητη ερώτηση με βάσεις από την γυναικεία προκατάληψη, που θέλει πάντα τους άνδρες να μένουν παιδιά. Δεν ξέρω αν όταν ανοίγει το παράθυρό του το πρωί είναι για να δει τον καιρό ή για να κάνει τσιγάρο, αλλά σίγουρα νομίζει πως έχει ξεχάσει απότιστα τα λουλούδια του. Όσο για τα ταμπού. Στη δουλειά του δεν έχει, αλλά σε λογικά πλαίσια, που δεν του απαγορεύουν το γυμνό, χωρίς όμως να το επικροτούν κιόλας. “Όλα γίνονται για έναν σκοπό”. Αυτό είναι το μότο που κρατάω από τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τη σύντομη επαφή μας.