«Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ' αφτήνε:...

...χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, 

θεοί κ΄ εξουσία, σκέψη και θέληση -όλα ξένα! [...]

Και όταν βυθίζετε το μάτι σας πέρα στο γαλάζιο πέλαγος, 

οπού πάνε κ΄ έρχονται καΐκια και φρεγάδες 

κουβαλώντας από το στόμα του Νείλου 

κι απ΄ τον Κιμμέριο Βόσπορο κι απ΄ τις Ηράκλειες στήλες 

σιτάρι, χάλκωμα, μετάξι και γυναίκες, 

περηφανέβεστε, πως είναι δικά σας, γιατί ΄ναι «εθνικά!» 

Και κανένας δε συλλογάται, 

πως όλα τ' αγαθά μαζέβονται σε λίγα χέρια. 

Ατζέμηδες, Μοραίτες, Θηβαίοι και Κορθιανοί 

σας σκοτώνουνε μια φορά οι ξένοι

 με τα χέρια τ΄ αδερφικά σας σφίγγουνε το καρύδι του λαρυγγιού 

σ΄ όλη σας τη ζωή και σας δολοφονούνε κάθε μέρα. 

Όχι μονάχα τίποτα δικό σας γύρα, 

μα κι όλος ο εαφτός σας κ΄ η ψυχή σας είναι δικά τους.» 

 

(Κ. Βάρναλης)