Γιατί η Πάργα δεν τελειώνει στα τραπεζάκια της παραλίας.
Γιατί η Πάργα δεν είναι μόνο τουριστικός προορισμός.
Γιατί η Πάργα έχει χωριά, καλλιέργειες, προϊόντα.
Γιατί η Πάργα έχει ιστορία, παράδοση και πολιτισμό.
Γιατί η Πάργα είναι σε τόπο εξαίρετου φυσικού κάλλους με πλούσια χλωρίδα και πανίδα.
Γιατί η Πάργα έχει μπροστά της τον ανοιχτό ορίζοντα …
Γιατί η Πάργα έχει ανθρώπους με ανοιχτούς ορίζοντες!

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Μίλτος Πασχαλίδης: ιστορίες για φίλους που έχουν φύγει

 miltos pasxalidis kipos megarou



(Περισσότερα βίντεο ΕΔΩ)



Γράφει ο Μάνος Ορφανουδάκης




Η εμφάνιση του Μίλτου Πασχαλίδη, για πρώτη φορά, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής ήταν ένα «αφήγημα με ιστορίες για φίλους που έχουν φύγει», όπως μας προϊδέασε ο ίδιος στην αρχή της συναυλίας αλλά και ο τίτλος: «Αυτοί μου λείπουν πιο πολύ».



Εμείς θα συμπληρώναμε, ακόμα, ότι η βραδιά ήταν μια μουσική παράθεση της πορείας του δίπλα σε αυτούς που έφυγαν πρόσφατα και συγκεκριμένα στο τρίπτυχο «Μάνος Ξυδούς, Άλκης Αλκαίος και Δημήτρης Μητροπάνος».



Η συναυλία στον κήπο του Μεγάρου ήταν από την αρχή έως το τέλος μία αυτοβιογραφία, είτε με νότες είτε με λόγια.




 Η αφήγηση ξεκίνησε, αναπόφευκτα, από τον Μάνο Ξυδούς, τον άνθρωπο που τον «έμπασε» στην δισκογραφία και επιμελήθηκε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο «Παραμύθι με λυπημένο τέλος» (MINOS, 1995), στη μετά Χαΐνηδων και Νεάρχου Παράπλους εποχή. Μαζί με τα τραγούδια του Ξυδούς: «Πούλα με», «Δε θα δακρύσω πια για σένα», ακούσαμε και το πώς μετά από ένα μεγάλο τσακωμό τους στο στούντιο ο Πασχαλίδης έφυγε νευριασμένος, περπατώντας, υπό βροχή, την απόσταση Χαλάνδρι - Αμπελόκηποι – τσακωμός που γέννησε «Τα μπλουζ της άγριας νιότης».



Το κοινό, που σιγοτραγουδούσε καθισμένο στο χορτάρι του κήπου υποδέχθηκε τον πρώτο καλεσμένο, Χρήστο Θηβαίο, όπου μοιράστηκε μαζί του τραγούδια αλλά και... βότκα-πορτοκάλι. Μαζί, τραγουδώντας το «Καλοκαίρι στην Αμοργό», άνοιξαν τον κύκλο «Άλκης Αλκαίος» – κύκλος που έκλεισε με το τέλος της παράστασης.



Το μικρόφωνο δίπλα στον Πασχαλίδη πήρε, μετέπειτα, ο Κώστας Θωμαΐδης και ερμήνευσαν μαζί «Το σαράκι του Ρεμπώ».



Η πιο ξεχωριστή στιγμή, από αυτή την έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή βραδιά, ήταν η εμφάνιση του Νότη Μαυρουδή συνοδεύοντας με την κλασική κιθάρα του τον Μίλτο Πασχαλίδη στο «Πρωινό τσιγάρο», ένα τραγούδι σε μουσική του ίδιου του συνθέτη και στίχους του Άλκη Αλκαίου το οποίο ταξίδεψε μέχρι τη Μόσχα για να το μελοποιήσει ο Μάνος Λοΐζος, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος.



Την υπογραφή του στον τρίτο αφιερωματικό κύκλο της βραδιάς έβαλε με την άνοδό του στη σκηνή ο Γιάννης Σινάνης, ο επί 25 χρόνια μπουζουξής του Δημήτρη Μητροπάνου, θυμίζοντάς μας επιτυχίες του μεγάλου λαϊκού ερμηνευτή όπως τα: «Έρωτας αρχάγγελος», «Πεθαμένες καλησπέρες», «Πάντα γελαστοί», «Ρόζα» κ.ά.



Η ερμηνεία της Μιρέλας Πάχου στο νέο της τραγούδι «Μι Ρε Λα», (Σπύρος Γραμμένος), από τον καινούριο της δίσκο, ανεξάρτητα από τον αν είναι ωραίο ή όχι, μάλλον δεν ταίριαζε πολύ με το ύφος, τη ροή και το θέμα της παράστασης



Ο επίλογος της συναυλίας δόθηκε με άλλη μία αναφορά σε αυτούς που έφυγαν. Με το «Φλασάκι» το οποίο ο Πασχαλίδης έστειλε ψηλά, στον Σάκη Μπουλά. Ήταν, ομολογουμένως, μια συναυλία ιδιαίτερα φορτισμένη λόγω της μνήμης αλλά χωρίς ίχνος μνημοσυνολογίας. 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου