Για τη «Ρόζα»

 

(ΕΙΚΟΝΑ)

Έξι χρόνια πριν -ήμουν στην α’ λυκείου θυμάμαι- είχαμε πάει για φαγητό σε μια ψαροταβέρνα στον Μακρύγιαλο Πιερίας. Κάποια στιγμή στο μαγαζί άρχισε να παίζει η «Ρόζα». Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα το τραγούδι αλλά εκείνη τη μέρα πρόσεξα τους στίχους. Όταν τελείωσε είπα στον μπαμπά μου: «Καταλαβαίνω ότι λέει κάτι πολύ σημαντικό, όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό.» Ούτε εκείνος ήξερε να μου πει.

Τρεισήμισι χρόνια πριν, τον Ιούνιο του 2011, έδιναν συναυλία στη Θεσσαλονίκη ο Μητροπάνος, ο Κότσιρας κι ο Μπάσης. Μόλις είχα τελειώσει με τις πανελλήνιες και δεν είχα μετακομίσει ακόμη. Μάθαμε για τη συναυλία με μια φίλη μου και ενώ θέλαμε πολύ να πάμε, αμφιταλαντευόμασταν γιατί ξέραμε ότι θα ταλαιπωρηθούμε με τις μετακινήσεις και τη διαμονή. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε. Από το άγχος μας μη χαθούμε στην πόλη, ξεκινήσαμε αρκετές ώρες νωρίτερα, φτάσαμε από τους πρώτους στο Θέατρο Γης και καταφέραμε να πιάσουμε θέση στην πρώτη σειρά. Το ζεϊμπέκικο του Μητροπάνου στη «Ρόζα» είναι από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου. Το Θέατρο Γης σειόταν ολόκληρο. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που άκουσα τον Μητροπάνο από κοντά. Εκείνη η συναυλία ήταν η τελευταία του στη Θεσσαλονίκη.

Σήμερα, παλεύοντας -με ελαφρώς περισσότερα εφόδια- να «ξεκλειδώσω» τους στίχους του ίδιου τραγουδιού, αυτή τη φορά στα πλαίσια της διπλωματικής μου, νιώθω δέος για τη ζωή και το τι μπορεί να μου επιφυλάσσει στην επόμενη γωνία. 

ΠΗΓΗ