Γιατί η Πάργα δεν τελειώνει στα τραπεζάκια της παραλίας.
Γιατί η Πάργα δεν είναι μόνο τουριστικός προορισμός.
Γιατί η Πάργα έχει χωριά, καλλιέργειες, προϊόντα.
Γιατί η Πάργα έχει ιστορία, παράδοση και πολιτισμό.
Γιατί η Πάργα είναι σε τόπο εξαίρετου φυσικού κάλλους με πλούσια χλωρίδα και πανίδα.
Γιατί η Πάργα έχει μπροστά της τον ανοιχτό ορίζοντα …
Γιατί η Πάργα έχει ανθρώπους με ανοιχτούς ορίζοντες!

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Βγαίνει το φίδι από το αυγό


Μελέτη του βρετανικού ινστιτούτου Demos, προειδοποιεί για ανησυχητική άνοδο του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αύξηση της απήχησης της ιδεολογίας της στους κάτω των 30 ετών. 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στη μελέτη ο συγγραφέας της Τζέιμι Μπάρτελετ "την ώρα που πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν τα μάτια στραμμένα στην κατάσταση της οικονομίας τους, μια άλλη κρίση εμπιστοσύνης δημιουργείται. Σε όλη την Ευρώπη, οι νέοι αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από τα παραδοσιακά κόμματα και τους εκπροσώπους τους και δείχνουν συμπάθεια για τους λαϊκιστικούς σχηματισμούς". 

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Με λένε εξέγερση...

Η ηλικία μου απροσδιόριστη. Πρέπει να γεννήθηκα τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με αλυσίδες, με θυσίες με ανισότητες.

Με λένε εξέγερση.
Απόκτησα χίλια πρόσωπα, πότε γροθιά, πότε κραυγή, πότε παράπονο, πότε οδόφραγμα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της ιστορίας.

Με λένε εξέγερση.
Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων, σημαία στους ιστούς των καταπιεσμένων, συνείδηση των θυμάτων και υποσυνείδητο των θυτών. Έθνος μου όλα τα έθνη της γης και χώμα μου το σώμα των μυριάδων σκοτωμένων στο όνομά μου.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Περιβάλλον: Οικιακός λαχανόκηπος

 
Γράφει η Γεωπόνος Νίκη Ν. Κεφαλά
 
 
Είναι σίγουρα ένας τρόπος εκτόνωσης του άγχους της δύσκολης καθημερινότητας καθώς και μια μέθοδος να μάθουν τα παιδιά την αξία της κηπουρικής μέσα από την ίδια την διαδικασία σκαλίζοντας ή φυτεύοντας. Το αποτέλεσμα;
Καθαρά λαχανικά, απαλλαγμένα από φυτοφάρμακα και χημικές ουσίες με την χαρά της φροντίδας και την ικανοποίηση της προσωπικής «παραγωγής».
 
Στην πιθανή ερώτηση του πόσο επηρεάζει η βεβαρημένη ατμόσφαιρα της πόλης τα κηπευτικά μας οι ειδικοί απαντούν πως μια απόσταση 50 μ. από τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους - σε συνδυασμό με την καύση αμόλυβδης βενζίνης - είναι ασφαλής για την καλλιέργεια μας. Παρ’όλα αυτά είναι προτιμητέα η επιλογή λαχανικών με μικρό κύκλο ζωής (μαρούλι, ρόκα, σπανάκι κ.λπ.) λόγω της συντομότερης έκθεσης τους στη ρύπανση της ατμόσφαιρας των πόλεων.
 
Ένας οικιακός λαχανόκηπος μόνο πλεονεκτήματα μπορεί να έχει κι αν ακόμα θεωρηθεί μειονέκτημα η δέσμευση που αναλαμβάνουμε έναντι ζωντανών οργανισμών και πάλι η προσπάθεια αξίζει!
 
Το πιθανότερο είναι τελικά τα παραγόμενα λαχανικά να κοστίσουν ακριβότερα από αυτά του εμπορίου αλλά το άρωμα και η γεύση τους θα σας ανταμείψουν!
 
Γενικές αρχές για την δημιουργία και την διάρκεια ζωής του λαχανόκηπου είναι :
-η επιλογή της κατάλληλης θέσης
-ο σχεδιασμός και η διαμόρφωση του χώρου
-η εγκατάσταση μόνιμων κατασκευών
-η προετοιμασία του εδάφους
-η εγκατάσταση αρδευτικού συστήματος
-ο διαθέσιμος ελεύθερος χρόνος
 
Ξεκινώντας από το τελευταίο επισημαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να προσδιοριστεί από την αρχή ο χρόνος που μπορείτε να διαθέσετε για την φροντίδα των κηπευτικών σας. Αυτό θα καθορίσει και το μέγεθος του λαχανόκηπου.
 
Επιλογή Θέσης
Τα λαχανικά αγαπούν τις ηλιόλουστες θέσεις και θέλουν προστασία από τον άνεμο και τα ψυχρά ρεύματα.
 
Σχεδιασμός-διαμόρφωση χώρου
Διαμορφώστε τον χώρο της επιλογής σας με τέτοιο τρόπο που να είναι λειτουργικός και εύκολος στις καλλιεργητικές φροντίδες. Ο λαχανόκηπος μικρός η μεγάλος, θα χρειαστεί εσωτερικές διαιρέσεις - μονοπάτια, έτσι ώστε να είναι προσβάσιμος και να σας επιτρέπει την κίνηση ανάμεσα στα παρτέρια ή στα φυτοδοχεία. Φροντίστε απο την αρχή να εξασφαλίσετε παροχή νερού κοντά του και αν βρίσκεστε σε ταράτσα μην αμελήσετε την μόνωση, την στατικότητα του κτιρίου (εγκαθιστώντας τόσα φυτοδοχεία όσα επιτρέπουν τα όρια αντοχών ασφαλείας της οικοδομής) καθώς και τον κανονισμό της πολυκατοικίας (αν η ταράτσα είναι κοινόχρηστη).
 
Εγκατάσταση μόνιμων κατασκευών
Αν έχετε ως δεδομένο τον άνεμο θα πρέπει να φτιάξετε ανεμοφράχτη π.χ. από καλαμωτές. Αν το επιτρέπει ο χώρος σας, ιδανικός θα ήταν ένας φυτικός φράχτης απο θάμνους μεγάλης ανάπτυξης ή δένδρα. Αν έχετε κατοικίδια, φροντίστε να περιφράξετε τον λαχανόκηπο σας. Αν πάλι είσαστε απο τους τυχερούς της υπαίθρου, λάβετε υπ’όψιν τους απρόσκλητους επισκέπτες (κουνέλια, χελώνες κ.ά.) και προφυλάξτε την σοδειά σας. Για τους φτερωτούς φίλους μας υπάρχουν πάντα τα σκιάχτρα και τα ... cd! Επίσης ένα δίχτυ σκίασης θα προστάτευε τα λαχανικά τόσο απο τα πουλιά όσο και απο τις καυτές ακτίνες του ήλιου κατά τους θερινούς μήνες.
 
Προετοιμασία του Εδάφους
Το στάδιο της προετοιμασίας του εδάφους θέλει ιδιαίτερη προσοχή και υπομονή μιάς που απο αυτό θα εξαρτηθεί κατά ένα μεγάλο βαθμό η επιτυχία της καλλιέργειάς σας. Προηγείται βαθύ σκάψιμο του χώματος και απομάκρυνση των υπολειμμάτων (ριζών, ζιζανίων). Ακολουθεί εμπλουτισμός με οργανική ουσία (κοπριά, κομπόστ) και χωρισμός του χώρου σε μικρότερα τμήματα. Στο τέλος της διαδικασίας το έδαφος θα πρέπει να είναι ισοπεδωμένο και ψιλοχωματισμένο. Ο,τι ισχύει στην μεγάλη κλίμακα του κήπου ισχύει και στην μικρότερη μιάς γλάστρας ή μιάς ζαρντινιέρας δίνοντας επιπλέον προσοχή στην καλή στράγγιση, προσθέτοντας αρκετή ποσότητα ελαφρόπετρας στον πάτο του φυτοδοχείου, στα ελεγχόμενα ποτίσματα και στην τακτική λίπανση.
 
Εγκατάσταση αρδευτικού συστήματος
Πρίν την σπορά ή την φύτευση, απλώνουμε το λάστιχο της στάγδην άρδευσης κατά μήκος των γραμμών, το στερεώνουμε με τα ειδικά στηρίγματα και το συνδέουμε με την παροχή του νερού. Η τοποθέτηση προγραμματιστή ποτίσματος είναι προαιρετική αρκεί να μην ξεχνάτε να τα ποτίζετε ειδικά στις υψηλές θερμοκρασίες.
Φαίνεται πως τώρα πιά είσαστε έτοιμοι να ξεκινήσετε την φύτευση των λαχανικών της προτίμησης σας!
 
Φύτευση
Σε φυτά με γρήγορη ανάπτυξη (χορταρικά) και εύθραυστο ριζικό σύστημα (καρότα, πατάτες), θα εφαρμόσετε σπορά την οποία θα ακολουθήσει απαραίτητα αραίωμα των φυτών μετά το φύτρωμα. Η φύτευση νεαρών φυτών (τομάτες, πιπεριές) γίνεται σε ευθείες γραμμές, σε βάθος 15 ως 20 εκατοστά και μεταξύ τους απόσταση 30 ως 50 εκατοστά. Είναι πρακτικό να κάνετε διαδοχικές σπορές ή φυτεύσεις έτσι ώστε να έχετε και διαδοχικές συγκομιδές.
 
Στήριξη
Όσα λαχανικά αναπτύσσουν μακρείς βλαστούς (ντομάτα, φασόλια), χρειάζονται ατομική υποστήριξη (καλάμια) για να διευκολυνθεί η κατακόρυφη ανάπτυξή τους. Αν ο χώρος που έχετε στη διάθεσή σας είναι περιορισμένος τότε τα λαχανικά που σχηματίζουν κληματίδες και που παραδοσιακά καλύπτουν μεγάλες επιφάνειες, όπως τα κολοκύθια, τα αγγούρια και τα πεπόνια, αποκτούν θέση πάνω σε πλαισιωμένα συρμάτινα πλέγματα όπου μπορούν να καλλιεργηθούν χωρίς υποστύλωση και δεσίματα. Αυτή είναι η λεγόμενη κατακόρυφη καλλιέργεια.
 
Κλάδεμα
Το κλάδεμα γίνεται σε μερικά λαχανικά (ντομάτες, αγγούρια, κολοκύθια) με την αφαίρεση μασχαλιαίων βλαστών, με τη μορφή κορφολογήματος για την διαμόρφωση καλού σκελετού που ευνοεί την καρποφορία.
 
Καταπολέμηση Ζιζανίων
Τα ετήσια ζιζάνια ξεριζώνονται με το χέρι ή με σκαλιστήρι αμέσως μόλις εμφανιστούν και πριν δημιουργήσουν σπόρους.
 
Φυτοπροστασία
Τους ανεπιθύμητους εχθρούς και τις ασθένειες που θα εμφανιστούν καταμολεμήστε τους με βιολογικά σκευάσματα του εμπορίου ή με εκχυλίσματα βοτάνων που θα φτιάξετε μόνοι σας.
 
Συγκαλλιέργεια
Η συγκαλλιέργεια πολλών διαφορετικών λαχανικών στον ίδιο λαχανόκηπο βοηθάει στην οικονομία του χώρου, του ποτίσματος και του λιπάσματος, αρκεί να γίνουν οι κατάλληλες επιλογές και να μη δράσει το ένα ενάντια στο άλλο. Επιλέξτε την φύτευση λαχανικών μαζί με αρωματικά και εποχιακά ανθοφόρα φυτά (κατιφέδες, βασιλικοί κ.λπ.) που θα προσελκύσουνμέλισσες και θα ομορφήνουν το λαχανόκηπο με τα φύλλα και τα άνθη τους.
 
Tip:
Ο λαχανόκηπος σας πρέπει να είναι τόσο μικρός ώστε να χωράει στον ελεύθερο χρόνο σας και τόσο μεγάλος που να γεμίζει την όρεξή σας!
 

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Η καταστροφή δεν έχει ιδεολογία

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τα δυόμισι χρόνια συστηματικής καταστροφής της κοινωνίας, της οικονομίας και της υποτυπώδους παραγωγικής υποδομής της χώρας από τις «δυνάμεις της μεταρρύθμισης». Σκέψεις χωρίς υποχρεωτικά ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά με βάση κάποιες παραδοχές κοινής λογικής. Σκέψεις, μπροστά και απέναντι στα τρομολαγνικά διλήμματα που τίθενται ήδη με βία από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα οποία επιχειρούν να εξασφαλίσουν την κατοχή της εξουσίας και την επόμενη των εκλογών.

Χώρα χωρίς ανθρώπους, είναι χώρος 
Δεν υπάρχουν επιτυχημένες ή και αποτυχημένες πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν σε χώρο. Έτσι λοιπόν, η φαιδρή συζήτηση που άνοιξε εδώ και κάποιους μήνες (σ.σ. πριν την έλευση του Μνημονίου Β’) σχετικά με το κατά πόσο απέτυχε το μνημόνιο ή η εφαρμογή του είναι εκ των πραγμάτων βλακώδης.
Οι πολιτικές που διέπουν το Μνημόνιο ήταν και παραμένουν νεοφιλελεύθερες, αλλά δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημά τους. Επιχειρήθηκε η εφαρμογή ενός σχεδίου επί χάρτου, βγαλμένο από τις σελίδες του νεοφιλελεύθερου τσελεμεντέ, σε μία ζωντανή κοινωνία ανθρώπων, αδιαφορώντας για τη δυναμική της κοινωνίας αυτής.
Οι αριθμητικοί στόχοι, και ρεαλιστικοί να ήταν, δεν θα επιτυγχάνονταν ακριβώς διότι δεν λάμβαναν υπόψη τους τα κοινωνικά δεδομένα. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το μνημόνιο πέτυχε αυτό που ήθελε να πετύχει. Τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και παράλληλα την απαραίτητη καταστροφή του κεφαλαίου, όπως συμβαίνει σε κάθε οικονομική κρίση.

Δεν υπάρχει οικονομία χωρίς κοινωνία
Σωστά -ως ένα βαθμό- λένε οι (οικονομικά) φιλελεύθεροι ότι η οικονομία είναι ψυχολογία. Αφού αποσυνδέθηκε το σχέδιο “σωτηρίας” από τα έμβια όντα του τόπου όπου εφαρμόστηκε, ήταν και παραμένει δεδομένη η αποξένωση του κόσμου. Οικονομικές πολιτικές, οι οποίες, ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης, επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν κάτω από τον πέλεκυ της καταστροφής, σε μία κοινωνία που ούτε ενημερώθηκε επαρκώς, ούτε συμμετείχε στη διαμόρφωσή τους, ούτε τις αποδέχτηκε ποτέ. Μία απονεκρωμένη κοινωνία. Η διάλυση της οικονομίας της χώρας ξεκίνησε από την καταστροφή της ατομικής και οικογενειακής οικονομίας και ολοκληρώνεται με τη συλλογική κατάθλιψη που επιβλήθηκε. Ωστόσο, επιμένω ότι αυτός ήταν και ο πρωταρχικός στόχος. Όχι η ανασυγκρότηση, αλλά η καταστροφή.

Τόσα ψέματα πώς να τ’ αντέξεις;
Το πολιτικό σύστημα, είτε με σχέδιο, είτε χωρίς, αδιαφόρησε για την ουσία της πραγματικότητας και λειτούργησε αποκλειστικά με γνώμονα την διατήρηση της εξουσίας. Μόνο που τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς. Πορεύτηκε μέσα στο ψέμα από την αρχή, διαπραγματεύτηκε και αποφάσισε πίσω από κλειστές πόρτες, για σχέδια και με πρόσωπα άγνωστα στο ευρύ κοινό. Το ψέμα αποτέλεσε το κύριο και τελικά μοναδικό όπλο επιβολής πολιτικών. Χάθηκε και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης, τόσο με τα φτωχότερα και πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, όσο όμως και με τα μεσοαστικά στρώματα, στα οποία παραδοσιακά στηρίζει την ύπαρξή της η πολιτική εξουσία. Μεγαλοκατασκευαστές, εφοπλιστές και ραντιέρηδες, υπήρξαν οι μόνοι ωφελημένοι και δεν είναι τυχαίο ότι έγιναν και οι πιο ισχυροί κοινωνοί της απάτης. Κάτι που έγινε φανερό από τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης που διατηρούν, προκειμένου να στηρίζουν την επιρροή τους στο κράτος, άρα τις κρατικοδίαιτες μπίζνες τους. Η εμπιστοσύνη δεν πρόκειται να επανακτηθεί και το μόνο που μένει είναι η απειλή και το νταβατζικίκι. Με λίγα λόγια, το ψέμα οδήγησε σε ένα μοντέλο λειτουργίας σικελικής μαφίας.

Δεν υπάρχει δημοκρατία α λα καρτ
Το καθεστώς τρομοκρατίας που επιβλήθηκε σε μία κοινωνία που δεν συμμετείχε, για την επιβολή -στο κενό- μίας απροκάλυπτα εχθρικής οικονομικής πολιτικής, ακύρωσε τα προσχήματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το μόνο που απέμεινε ως δείγμα της, για να θυμίζει τι χάθηκε, είναι η ελευθερία λόγου σε ώτα μη ακουόντων. Οι πολίτες δεν ενημερώθηκαν ποτέ για το τι πραγματικά συνέβαινε στην οικονομία της χώρας και στη συνέχεια δεν ερωτήθηκαν για τίποτε. Όποτε δοκίμασαν να εκφράσουν συλλογικά τη φωνή τους, είτε -στην καλύτερη περίπτωση- αντιμετώπισαν παγερή αδιαφορία, είτε έφαγαν την καταστολή με το κουτάλι. Οι φωνές έγιναν κραυγές. Οι κραυγές ουρλιαχτά. Και τα ουρλιαχτά… σιωπή θανάτου. Η κοινωνία παραδόθηκε στην κατάθλιψη και τώρα συζητάμε για εκλογές, προκειμένου να συνεχιστεί το θέατρο σκιών της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.
Διακυβέρνηση με τρομοκρατία, είναι η αδελφή του φασισμού.

Ο ελιτισμός οδηγεί στην απολυταρχία
Έχουν απομείνει κάποιοι λίγοι να συζητούν, σαν να βρίσκονται σε άλλο πλανήτη, αν όχι σε άλλο γαλαξία, για το θεμελιώδες πρόσχημα του μνημονίου: τις “μεταρρυθμίσεις”. Ένας κοινωνικός πυρήνας που θεωρεί εαυτόν υγιή, αλλά τελικά πρόκειται για το άλτερ έγκο της ελληναράδικης νοοτροπίας του ξερόλα, ρατσιστή και υπερόπτη Έλληνα που αναβιώνει και αυτή μέσα στο ζόφο της συλλογικής αποσάθρωσης. Δεν ενοχλείται μόνο η εξουσία από την λαϊκή θέληση, όταν αυτή δε συμφωνεί με τους σκοπούς της. Δεν είναι η μόνη που τρομοκρατείται στο ενδεχόμενο αυτονόμησης των κοινωνικών ομάδων. Δίπλα της και ένα βαθιά ελιτίστικο τμήμα της κοινωνίας, που απεχθάνεται τη “λαϊκή πλέμπα”. Άνθρωποι που αποτελούν τελικά λίπασμα στην καλλιέργεια των απολυταρχικών καθεστώτων, παριστάνοντας μάλιστα τους φιλελεύθερους και προοδευτικούς. Πρόσωπα που μιλάνε για δημοκρατία -και είναι τα τελευταία που ισχυρίζονται ότι η ελληνικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία συνεχίζει να υφίσταται- αλλά ουδέποτε ένιωσαν βολικά εντός της, γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν την ιδέα ότι μαζί με αυτούς συναποφασίζει και ο μπακάλης της γειτονιάς τους. Είναι εκείνοι που αποτελούν το τελευταίο προπύργιο του διαλυμένου πολιτικού κατεστημένου. Η εμπροσθοφυλακή της απολυταρχίας των καιρών μας.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο διορισμένος πρωθυπουργός της χώρας αναμένεται να μεταβεί στον πρώην αντάρτη και νυν κάτοχο της υπαλληλικής θέσης του προέδρου της δημοκρατίας (σ.σ. σκόπιμα τα μικρά γράμματα), προκειμένου να εκκινήσει η διαδικασία που θα οδηγήσει στις εκλογές. Τώρα που έχουν όλα αποφασιστεί και σε μεγάλο βαθμό εφαρμοστεί. Τώρα που έχει καταργηθεί η δημοκρατία στην ουσία της. Τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά τη θέση μας ως ζωντανές υπάρξεις, με έλλογο νου, αυτοσεβασμό και αυτοκυριαρχία. Δεδομένα που δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν, παρά μόνο αν τους τα παραδώσουμε οικειοθελώς. Θα το κάνουμε;
parallhlografos

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Πετρέλαιο-φυσικό αέριο.Ευχή ή κατάρα;Τι συνέβη στις χώρες που βρήκαν;




Οι ελπίδες όλων μας μέσα στη τραγωδία της οικονομικής κρίσης που ζούμε, έχουν πλέον στραφεί σ΄ αυτό που ονομάζουμε “ενεργειακός πλούτος” της χώρας. Κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που μας λένε ότι βρίσκονται στο Αιγαίο, στο Ιόνιο δημιουργούν την αίσθηση ότι κάτι υπάρχει από το οποίο μπορούμε να....
κρατηθούμε και να ελπίζουμε. Είναι έτσι;

Αρκεί να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη των κοιτασμάτων για να …σωθούμε; Δυστυχώς όχι! Τα δύσκολα θα αρχίσουν τότε και έχουν να κάνουν με το τι πραγματικά θα έχει να κερδίσει -ή και να χάσει- η χώρα από την εξόρυξή τους.

Επιμένουμε πολύ στ΄ άρθρα μας ότι πρέπει η Ελλάδα να είναι έτοιμη από τώρα να διαπραγματευτεί. Όχι να παραχωρήσει έτσι απλά. Η διαπραγμάτευση πάντα περιλαμβάνει και υποχωρήσεις αλλά και κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεπεραστούν. Γιατί αν γίνει η κατάληξη της χώρας θα είναι απρόβλεπτη.

Δεν λέμε καμία …σοφία. Αρκεί να κοιτάξουμε τι συνέβη στις περισσότερες χώρες που βρέθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η …εξέλιξή τους πραγματικά τρομάζει.


«Οι φτωχές χώρες ονειρεύονται να βρουν πετρέλαιο, όπως ο φτωχός άνθρωπος ονειρεύεται να κερδίσει το λαχείο. Συχνά, το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς οι καινούργιοι εξαγωγείς πετρελαίου συνειδητοποιούν ότι ο θησαυρός τους πολλές φορές τους φέρνει περισσότερους μπελάδες παρά οφέλη. Ο Χουάν Πάμπλο Πέρεζ Αλφόνσο, πρώην υπουργός Πετρελαίου της Βενεζουέλας, είχε πει ότι το πετρέλαιο είναι "τα κόπρανα του διαβόλου", ενώ ο Σαουδάραβας ομόλογός του, τότε, ο πασίγνωστος σεΐχης Αχμέντ Γιαμανί, είχε αναφωνήσει κάποτε: "Μακάρι να βρίσκαμε νερό"».
(Από το ρεπορτάζ του Μάρτιν Σάντμπου, στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς).


ΑΖΕΡΜΠΑΙΤΖΑΝ
«Το πάμπτωχο Αζερμπαϊτζάν ετοιμάζεται να πλουτίσει», με αφορμή την ολοκλήρωση του πετρελαϊκού αγωγού Μπακού - Τσεϊχάν, έγραφε το 2005 το BBC, το οποίο έκανε λόγο για “πακτωλό χρημάτων που θα μεταμόρφωναν τη χώρα σε παράδεισο”!

Επτά χρόνια μετά το 52% του πληθυσμού του Αζερμπαϊτζάν, της χώρας με τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου, ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και γενικώς οι πολίτες της χώρας έχουν ως χειροπιαστή επιτυχία μόνο τη νίκη της χώρας στην Eurovizion!



Σύμφωνα με όσα έγραφε το BBC, “από το 2007 τα οκτώμισι εκατομμύρια των Αζέρων, που σήμερα βγάζουν μετά βίας χίλια δολάρια κατά κεφαλήν τον χρόνο, θα μοιράζονται ετησίως τουλάχιστον 7 δισ. δολάρια από πετρελαϊκά έσοδα. Καθόλου άσχημα - ιδίως για μια οικονομία μισοκατεστραμμένη από την αποβιομηχάνιση, την εκτεταμένη τοξική ρύπανση, τον πόλεμο με την Αρμενία - και φυσικά τη βαθύτατη διαφθορά του καθεστώτος του, νεκρού πια, Χαϊντάρ Αλίγεφ, του πατέρα του σημερινού «προέδρου» Ιλχάμ Αλίγεφ”.

Τα δις μπορεί να μπήκαν στη χώρα, όχι όμως στα νοικοκυριά των Αζέρων.

«Ο πετρελαϊκός πλούτος μπορεί να είναι ευχή ή κατάρα για μια χώρα» είχε πει βέβαια ο Αχμέντ Τζεχάνι, εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Τράπεζας στο Μπακού - χωρίς να εξηγεί όμως και τη φράση του!
Από το 1994, τη χρονιά που ο πατήρ Αλίγεφ υπέγραφε το περίφημο «συμβόλαιο του αιώνα» για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων της χώρας του με κονσόρτσιουμ μεγάλων δυτικών εταιρειών υπό την British Petroleum, το AIOC, ύψους κάπου 7,5 δισ. δολαρίων, η «καραμέλα» της ξαφνικής μετατροπής του Αζερμπαϊτζάν σε πετρελαϊκό παράδεισο έχει λιώσει προ πολλού μαζί με τα όνειρα των κατοίκων του για στοιχειωδώς καλύτερη ζωή!

Μόλις το περασμένο Φεβρουάριο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σχέδιο έκθεσης για τις εμπορικές πτυχές της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης επαινούσε “την αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη που βιώνει το Αζερμπαϊτζάν τα τελευταία έτη· επισημαίνει, ωστόσο, ότι ο πετρελαϊκός τομέας παρέχει το 50% του ΑΕΠ του Αζερμπαϊτζάν, το 95% των εξαγωγών του και το 60% των εσόδων του προϋπολογισμού, γεγονός που κάνει την οικονομία του Αζερμπαϊτζάν ευάλωτη στην μεταβλητότητα της τιμής του πετρελαίου· καλεί στο πλαίσιο αυτό την κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν να λάβει υπόψη της τη θέσπιση αποτελεσματικών και συνεπών μέτρων για τη διαφοροποίηση της οικονομίας της χώρας”.

ΝΙΓΗΡΙΑ


Για πάνω από 50 χρόνια βγάζει πετρέλαιο. Η Νιγηρία είναι ο όγδοος μεγαλύτερος παραγωγός αργού πετρελαίου στον κόσμο .Όμως την ίδια στιγμή παραμένει ένα από τα φτωχότερα έθνη του.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις το 70% από τα 150 εκατομμύρια κατοίκους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Τρομακτικές είναι οι επιπτώσεις και στο περιβάλλον. Εκτιμάται ότι 500 εκατομμύρια γαλόνια πετρελαίου έχουν χυθεί στο δέλτα .

Μια σειρά από παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτές τις καταστροφές: η κακή κατασκευή και η συντήρηση, χαλαρές ρυθμίσεις, επιθέσεις ανταρτών, και όσων κλέβουν πετρέλαιο, για να μην αναφέρουμε τη κυβερνητική αστάθεια.

Σύμφωνα με τα έγγραφα που απελευθερώθηκαν από τα WikiLeaks, η Shell Oil υποστήριξε ότι έχει τοποθετήσει προσωπικό σε όλα τα σημαντικά υπουργεία της Νιγηρίας, ώστε να έχει πρόσβαση σε αποφάσεις της κυβέρνησης.

Οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές.
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdiwPcw72JmRPeImrZokNEHlA2uiKazJrRVBw2KoUp4I1IMDtn4AEqi61nEPJ7KxivxlxOrtFwUbjC3uHxz5B9oQ5sJM2WIxaaWRKJVOZZgUA9sfAq7qGmANClcDjha1Zopf00ZwlZb7lP/s320/s_n02_73929071.jpg

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY3G63I_jVO2gcFN2SKKvj4aWV7a1M0Qi3g3rkMg7P0CP0BAZgS_NtIVQCyd3wm7EqUJ9L68Vz6v6wLx9ZN7GAu-w5bt7YvaoOT9DhVph3DNN_x0BPkTNvr5vd07XPCokZUcbOvWN9rgt-/s320/s_n25_72080207.jpg


ΝΟΡΒΗΓΙΑ

Η Νορβηγία είναι χώρα-παράδειγμα για το πως μπορεί το πετρέλαιο να γίνει για μια χώρα πραγματικό χρυσάφι.

Είναι λογικό. Η Νορβηγία αντιμετώπισε το ζήτημα από την αρχή σοβαρά.

40 περίπου χρόνια πριν ένας Ιρακινός, ο Φαρούκ αλ Κασίμ, ζήτησε δουλειά από του υπουργείο Βιομηχανίας της Νορβηγίας. Δεν ήταν τυχαίος. Υψηλόβαθμο στέλεχος της Ιρακινής Εταιρείας Πετρελαίου, γεωλόγος, είχε πλούσιο βιογραφικό το οποίο απλά το έδωσε σε έναν υπάλληλο του τμήματος «Πετρελαϊκών Ερευνών» και ζήτησε δουλειά.


Λίγες ημέρες μετά του είπαν “προσλαμβάνεστε”. Του έδωσαν μισθό λίγο υψηλότερο από τον μισθό του πρωθυπουργού.
Όταν ανέλαβε η Νορβηγία έψαχνε ήδη πέντε χρόνια για πετρέλαιο, αλλά δεν είχε βρει τίποτα. Οι πολιτικοί έδειχναν να μην πολύ πιστεύουν ότι αξίζει το κόπο αυτή η υπόθεση ανεύρεσης πετρελαίου και ανάλογο κλίμα υπήρχε και στην κοινή γνώμη. Αντιθέτως ο Κασίμ πίστευε με βάση τα στοιχεία που είχε ότι πετρέλαιο αλλά και φυσικό αέριο υπήρχαν και μάλιστα σε τεράστιες ποσότητες. Τελικά δικαιώθηκε και σήμερα η Νορβηγία περίπου 40 χρόνια μετά από την πρόσληψή του είναι η 6η σε εξαγωγή πετρελαίου και 2η σε εξαγωγή φυσικού αερίου. Η κρατική πετρελαϊκή εταιρεία Statoil Hydro αναγνωρίζεται διεθνώς ως μία από τις πιο ανταγωνιστικές, πιο περιβαλλοντικά φιλικές και κοινωνικά πιο ευαίσθητες.
Τι έχει κερδίσει η Νορβηγία και πως το έχει εκμεταλλευτεί;

280 δισεκατομμύρια ευρώ, που είναι περισσότερα από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας για έναν χρόνο, και αντιστοιχεί σε 57.000 περίπου ευρώ για κάθε έναν από τους 4,8 εκατομμύρια κατοίκους της Νορβηγίας, έχει αποταμιεύσει για ενίσχυση των κοινωνικών παροχών η κυβέρνηση από το 1996 που βάζει στην άκρη κάθε δεκάρα κέρδους από την πώληση πετρελαίου!


http://www.onalert.gr/


Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Γράμματα στην κόρη μου: Homo debitor


Αγαπημένη μου Βέρα,

Σου έχω καλά νέα και κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι, επιτέλους, μπαίνει η Άνοιξη, κι αφήνουμε πίσω τον σκληρό χειμώνα του 2012. Κι ακόμη ότι εσύ έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου και καλά θα κάνεις να κλείσεις τ’ αυτιά σου στις σειρήνες της μοιρολατρίας και της ταπείνωσης. Να φαντάζεσαι και να απαιτείς ένα μέλλον όμορφο, να μετατρέψεις την αποτυχία της δικής μου γενιάς σε επιτυχία της δικής σου. Τα κακά νέα είναι ότι η εκκίνησή σου γι’ αυτό το όμορφο μέλλον έχει πολλά βάρη.

Κάθε παιδί της ηλικίας σου, ακόμη κι εκείνα που μόλις τώρα γεννιούνται, έχουν στην πλάτη τους ένα βάρος περίπου 38.500 ευρώ. Οφείλουν να υπάρξουν για να το ξεπληρώσουν. Λέγεται χρέος. Θα μου πεις, πώς είναι δυνατό να αποκτήσει κανείς ένα χρέος, χωρίς καν να έχει κάνει την πρώτη του συναλλαγή. Και σε ποιους το οφείλει. Αυτό είναι εύκολο να απαντηθεί, το έχει ψυχανεμιστεί κάθε παιδί της ηλικίας σου που ακούει ότι «η πατρίδα οφείλει να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της έναντι των πιστωτών της», είτε είναι τράπεζες είτε κράτη που δανείζουν δανειζόμενα τα ίδια από άλλες τράπεζες, που κι αυτές με τη σειρά τους έχουν δανειστεί από άλλους. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στο επικίνδυνο συμπέρασμα ότι τελικά πατρίδα είναι οι ίδιες οι τράπεζες, κι ότι τα σύνορα που πρέπει να υπερασπιστούμε σε περίπτωση απειλής είναι τα τραπεζικά γκισέ, ότι τα όπλα που οφείλουμε να σηκώσουμε δεν είναι παρά η αγόγγυστη διάθεση χρόνου και χρήματος στα θησαυροφυλάκιά τους.

Να, λοιπόν, Βέρα μου, το καινούργιο άλμα στην ανθρώπινη εξέλιξη. Από τον homo habilis, στον homo erectus, στον homo sapiens, κι απ’ αυτόν στον homo sapiens sapiens, κι έπειτα στον homo faber για να καταλήξουμε στον homo debitor. Σε μπέρδεψα με τα λατινικά; Ωραία, το αποκαθιστώ: ικανός άνθρωπος, όρθιος άνθρωπος, σοφός άνθρωπος, σοφότατος άνθρωπος, δημιουργός άνθρωπος, οφειλέτης άνθρωπος.

Θα αναρωτηθείς, Βέρα μου: πού πήγε η σοφία και η δημιουργικότητα του ανθρώπου, πού τις σπατάλησε ώστε να καταντήσει ένας χρεωμένος άνθρωπος; Η πρόχειρη απάντηση που μπορώ να σου δώσω είναι ότι από τότε που η σοφία και η δημιουργικότητα έγιναν εμπορεύματα και ανταλλάξιμες αξίες, από τότε που όλα τα προϊόντα της ανθρώπινης διάνοιας χρειάστηκε να αποσπαστούν από την αξία που έχουν για τον καθένα μας σαν μέσα επιβίωσης ή απόλαυσης και να χαθούν μέσα στην αφηρημένη αξία του χρήματος, οι άνθρωποι εκχώρησαν ένα μεγάλο μέρος της δύναμης και της σοφίας τους στους κατόχους του χρήματος. Κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν απίστευτη βλακεία, καθώς έδωσαν συντριπτική εξουσία σε κάτι που από μόνο του ούτε τρώγεται, ούτε πίνεται, ούτε με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να ικανοποιήσει οποιαδήποτε ανάγκη ή επιθυμία. Φαντάσου έναν κόσμο έπειτα από μια απίστευτη φυσική καταστροφή που έχει αφανίσει κάθε τι εκτός από τους ανθρώπους, τις κατσαρίδες και το χρήμα. Τι πιστεύεις ότι θα έχει μεγαλύτερη αξία για τον άνθρωπο; Το χρήμα ή οι κατσαρίδες;

Ίσως, γι’ αυτό, είναι χρήσιμο να ανατρέξουμε στη σοφία της ελληνικής γλώσσαςυποθέτω και κάθε άλλης αρχαίας γλώσσας που διασώζει την πρωταρχική αλήθεια των εννοιών. Το χρήμα, όπως και το χρέος, είναι παράγωγα του ρήματος χράομαι–χρώμαι, που σημαίνει χρησιμοποιώ κάτι, καρπούμαι, αλλά και υποφέρω, έχω σχέση οικειότητας, είμαι φίλος με κάποιον. Από το χρώμαι πάμε πρώτα στη χρεία, την ανάγκη, έπειτα στη χρήση, μετά στο χρήμα που πριν πάρει την έννοια του μέσου συναλλαγής, σημαίνει κάθε τι χρήσιμο για τον άνθρωπο, κάθε τι που μεταχειρίζεται, που έχει ανάγκη, που γίνεται πόρος ζωής. «Πάντων χρημάτων μέτρων άνθρωπος εστίν», έλεγε ο Πρωταγόρας, και δεν εννοούσε τα νομίσματα. Γι’ αυτό και το χρέος, πριν εμφανιστούν οι χρεάραπαγες, οι χρεαγωγοί, οι χρεοκοπίδες, οι χρηματιστές, οι χρηματοφθόροι, οι χρηματοφύλακες και οι χρηματολαίλαπες, πριν όλοι αυτοί γίνουν δυνάστες των απλών όρθιων, σοφών, σοφότατων, δημιουργικών ανθρώπων, το χρέος, λοιπόν, σήμαινε υποχρέωση, καθήκον, ποινή, σκοπό, πεπρωμένο και μόνον εσχάτως το οφειλόμενο δάνειο.

Πριν, λοιπόν, αποδεχθούμε την κατάσταση του homo debitor, του χρεωμένου ανθρώπου, σαν φυσική εξέλιξη του είδους μας, πριν αναλάβουμε το χρέος σαν βάρος που μας κληροδότησε η ίδια η φύση μας, ας ρωτήσουμε το χρήμα: ποιος σ’ έφτιαξε; Ας ρωτήσουμε τους κατόχους του: πού το βρήκατε; Κι αν τα ερωτήματα αυτά σου φαίνονται ηλίθια, ας προσθέσουμε το πιο καίριο: Μπορεί η ανθρωπότητα να ζήσει χωρίς χρήμα, άρα και χωρίς χρέος; Βεβαίως! Όπως το έκανε για χιλιάδες χρόνια, πριν ευτελίσει την ανθρώπινη σχέση σε σχέση δανειστή-οφειλέτη.

Κι όπως, κατά κάποιο τρόπο, το κάνει και σήμερα κάθε άνθρωπος που καλλιεργεί τη γη, παράγει εργαλεία, κατασκευάζει ρομποτικά μηχανήματα, στέλνει διαστημόπλοια στο διάστημα, ανακαλύπτει καινούργια γνώση, φτιάχνει εκπληκτικά gadget επικοινωνίας, ζωγραφίζει, φιλοσοφεί, οραματίζεται το μέλλον. Μ’ αυτά τρέφεται, αναπαράγεται, διασκεδάζει, γίνεται ευφυέστερος και ευτυχής ο homo debitor, όταν του το επιτρέπουν οι πιστωτές του, οι επιδέξιοι δημιουργοί του χρήματος. Αυτοί, τι ακριβώς παράγουν εκτός από αέρα κοπανιστό;

Μήπως σε μπέρδεψα περισσότερο, Βέρα μου; Ο.Κ., θα προσφύγω στη γονεϊκή αυθεντία για να σου πω το συμπέρασμα: το μόνο φυσικό χρέος που έχει ο άνθρωπος από τη γέννησή του είναι ο θάνατος. Κανένα άλλο. Κι απ’ αυτό το χρέος πηγάζει η ανάγκη για μια ζωή συναρπαστική, αλλά χωρίς χρέος. Και χωρίς πιστωτές.

http://monopressgr.wordpress.com/2012/04/04/homo-debitor/

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ:Κραυγή αγωνίας από τον λιμενικό σταθμό Συβότων για την καθαριότητα ακτών και θάλασσας!


Πόνο, ντροπή και αηδία προκαλεί στον καθένα που θα τολμήσει να περπατήσει τις ακτές, της Θεσπρωτίας. Παντού σκουπίδια, βρωμιά, μπάζα. Ήδη βρισκόμαστε στα μέσα της Άνοιξης που, υποτίθεται, πως θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι για τη θερινή περίοδο, με το δεδομένο πως θέλουμε ο τόπος μας να είναι επιλεγμένος ως προορισμός για τις καλοκαιρινές διακοπές των τουριστών. Υποτίθεται πως όλοι, αρμόδιοι ή μη, διορισμένοι ή αιρετοί, αποβλέπουμε στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου, μέσα από την βαριά μας βιομηχανία, όπως αποκαλείται ο τουρισμός. Υποτίθεται, γιατί, αν κρίνει κανείς από το έγγραφο του Λιμενικού Σταθμού Συβότων, μια πραγματική κραυγή αγωνίας, για τις ακτές μας, θα εισπράξει μόνο απογοήτευση. Βέβαια αν οι αποδέκτες του εγγράφου αυτού είναι αναρμόδιοι, αφού με την ίδρυση των Οργανισμών Λιμένων Εθνικής Εμβέλειας της Χώρας, με την υπαγωγή και του δικού μας Λιμανιού (Ηγουμενίτσας) κάποιοι φρόντισαν να μας αρπάξουν όλες τις ακτές και όλα τα άλλα μικρά λιμάνια, για να τα προσχωρήσουν σ’ αυτόν (τον ΟΛΗΓ) σαν καλή προίκα, που θα …κινήσει το ενδιαφέρον του μελλοντικού αγοραστή (ο όρος επενδυτής δεν ταιριάζει). Έτσι υπεύθυνες για την καθαριότητα των ακτών είναι αποκλειστικά οι υπηρεσίες του ΟΛΗΓ. Ασφαλώς οι υπεύθυνοι τους, έχουν αλλού στραμμένο το ενδιαφέρον τους, όπως π.χ. να στερήσουν τον τόπο, από κάθε έμμεσο έσοδο από το λιμάνι, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι «βαριούνται» να ασχολούνται με το καθήκον του ελέγχου, όπως έχουν υποχρέωση. Δυστυχώς, η διοίκηση, που διορίζεται πάντα με κομματικά κριτήρια, του λιμανιού, αποδεικνύεται πως είναι ξένη με το έργο της. Κατά κάποιο τρόπο παρασύρεται – με τη βοήθεια λίγων συγκεκριμένων υπαλλήλων του ΟΛΗΓ – από το καλάμι της εξουσίας και επειδή διαχειρίζεται πακτωλό χρημάτων, για τα σημερινά δεδομένα, παριστάνει τους σύγχρονους κατακτητές –Σουλτάνους. Έτσι για να εκφράσουν τις «ευχαριστίες» τους στους πολιτικούς (κυρίως τοπικούς), που τους διορίζουν, για την τιμητική τους επιλογή. Οι οποίοι «πολιτικοί» δυστυχώς αποδεικνύονται πολύ μικρότεροι από τους εκλεκτούς τους.

ΤΙΤΑΝΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Εκτός και αν…


Του Δημήτρη Μυ

Τα «κουκιά» είναι μετρημένα στα μέτρα κάποιου Παπαδήμου. Και τα διλλήματα (ή εκβιασμοί, αν προτιμάται τις ωμές διατυπώσεις) επίσης: Από τη μια οι δυνάμεις της σταθερότητας, της Ευρώπης και του ευρώ. Από την άλλη οι ασυνείδητοι, επικίνδυνοι, καιροσκόποι, ακραίοι… Οι αρχάγγελοι του χάους.

Κάπως έτσι θα στηθεί τις επόμενες μέρες το παιχνίδι κι όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. Από τη μια ο υπεύθυνος Βενιζέλος και ο συνετός Σαμαράς. Κι απ την άλλη;… Απ τη μια αυτοί που ξέρουν και έχουν προτάσεις. Απ την άλλη; Ποιος; Ο Τσίπρας; Η Παπαρήγα; Ο Κουβέλης; Για να μην πάμε παραπέρα κι ασχοληθούμε με Καμένους και λοιπούς πικραμένους .

Κι όμως, αυτή τη φορά ο εκβιασμός δεν είναι στέρεα θεμελιωμένος. Κατ αρχήν ο Βενιζέλος είναι το δεξί χέρι αυτού που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Είναι αυτός που «διάβασε», «συνέταξε» και υπέγραψε το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο, με βάση τα οποία γίνεται η διακυβέρνηση της χώρας. Είναι αυτός που συμμετέχει μια εικοσαετία τώρα, στις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και τη καταστροφή. Αυτός θα μας σώσει;

Από την άλλη ο Σαμαράς που θέλει, λέει, αυτοδυναμία. Για να την κάνει τι; Αυτός κατάφερε να καεί και να υποστεί τη φθορά της διακυβέρνησης πριν κυβερνήσει. Αυτός υπέκυψε σε εκβιασμούς πιστωτών και λοιπών εταίρων και φίλων, πριν γίνει (ή με την ελπίδα να γίνει) πρωθυπουργός. Τι να περιμένει κανείς από αυτόν; Μήπως τη σκληρή δεξιά «πειθώ» του αστυφύλακα που θα επιβάλλει όπως αυτός μόνο ξέρει την «τάξη» του μνημονίου;

Απ την απέναντι μεριά αριστεροί και αριστερούληδες, κομμουνιστές ορίτζιναλ και ιμιτασιόν, δόκτορες της αμφισβήτησης, αριστούχοι της πολιτικής διαίρεσης, παίζουν με τα μαγαζάκια τους, εντός... Μετράνε κι αυτοί τα κουκιά τους. Αλλοι τρομάζουν με το ενδεχόμενο να μεγαλώσουν. Αλλοι φουσκώνουν σαν κοκόρια με κοπανιστό αέρα. Κάποιοι, ακόμα χειρότερα ονειρεύονται υπουργικά κοστούμια και καρέκλες δίπλα σε ξεσκολισμένες περσόνες της πολιτικής τις οποίες ήδη έχουν …σπιτώσει.

… Αν κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, δε χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να «προβλέψει» τα αποτελέσματα των εκλογών:

Πρωθυπουργός Παπαδήμος (που τον γουστάρει η Λαγκάρντ και οι λοιποί εντιμότατοι φίλοι μας).

  • Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα φάνε τις σάρκες (των κομμάτων) τους προκειμένου να υλοποιήσουν κατά γράμμα την πολιτική των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, για την οποία άλλωστε έχουν εγγράφως δεσμευτεί.

Το σενάριο είναι απλό: Μικρά ανίσχυρα (πρώην) κόμματα εξουσίας, με αρχηγούς δεμένους χειροπόδαρα. Μια αριστερά ανίκανη να υπερβεί τις διαιρέσεις της. Μια άκρα δεξιά που μεγαλώνει σαν σκιάχτρο.

Μας έχουν άραγε μετρήσει (ως κοινωνία και εκλογικό σώμα) σωστά;

http://topontiki.gr/article/33872