Εποχή κατακτητικών πολέμων

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Η επικείμενη ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη ως αποτέλεσμα του σχεδόν εξάμηνου πολέμου που διεξάγουν εναντίον του οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θέτει εκ νέου επί τάπητος ένα κολοσσιαίο θέμα, τη σοβαρότητα του οποίου δεν έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος ευρέως.

Ανεξαρτήτως του αν συμπαθεί ή απεχθάνεται κανείς τον Μουαμάρ Καντάφι, το αναμφισβήτητο γεγονός είναι πως η Λιβύη θα αποτελέσει την τέταρτη κατά σειρά χώρα η οποία πέφτει θύμα πολεμικής επίθεσης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα - την τελευταία δωδεκαετία, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ακριβείς.

Αρχής γενομένης από τον Μάρτιο του 1999, όταν ο Δημοκρατικός πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον της τότε "μικρής" Γιουγκοσλαβίας που αποτελείτο από τη Σερβία και το Μαυροβούνιο με αποτέλεσμα να διαλύσει τη Γιουγκοσλαβία, να ακρωτηριάσει τη Σερβία αποσπώντας της το Κόσοβο και να ανατρέψει τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, τον οποίον στη συνέχεια "εκτέλεσε ιατρικά" μέσα στο κελί του στη Χάγη, παρατηρούμε να επαναλαμβάνεται και σταδιακά να παγιώνεται το εξής φαινόμενο: όταν οι Αμερικανοί αντιπαθούν έναν ηγέτη ή ένα καθεστώς, επιτίθενται ωμά εναντίον του στρατιωτικά, κάνουν πόλεμο εναντίον της χώρας του και ανατρέπουν τον ηγέτη και το καθεστώς του, εγκαθιστώντας στη θέση τους ανδρείκελα της Ουάσιγκτον!

Αρχισαν με τη Σερβία και τον Μιλόσεβιτς. Συνέχισαν με το Αφγανιστάν και τους Ταλιμπάν, όπου σε τρεις μήνες συμπληρώνουν μια ολόκληρη δεκαετία κατοχής της χώρας και σφαγής του πληθυσμού της. Κατόπιν ήρθε η σειρά του Ιράκ και του Σαντάμ Χουσεΐν, όπου ήδη συμπληρώθηκαν οκτώ χρόνια αμερικανικής κατοχής, καταστροφής και λεηλασίας αυτής της κάποτε υπερήφανης αραβικής χώρας. Τώρα έφτασε και η σειρά της Λιβύης και φυσικά δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να προβλέψει τη μοίρα και αυτής της χώρας που υποκύπτει στην αμερικανική στρατιωτική ισχύ.

Τα γεγονότα αυτά είναι ανατριχιαστικά - και το χειρότερο είναι πως οι λαοί της Ευρώπης εξοικειώνονται όλο και περισσότερο με τους κατακτητικούς αυτούς πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, τους θεωρούν σχεδόν φυσιολογικό φαινόμενο και έχουν σταδιακά πάψει να εκφράζουν ακόμη και την αναποτελεσματική έστω διαμαρτυρία τους.

Συγκλονιζόταν επί μήνες η Ελλάδα π.χ. όταν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επιτέθηκαν κατά της Σερβίας, ενώ οι περισσότεροι Ευρωπαίοι επικροτούσαν τον πόλεμο. Εκατομμύρια Ευρωπαίοι βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωναν κατά της επιδρομής των Αμερικανών για την κατάκτηση του Ιράκ και τη λεηλασία των πετρελαίων του.

Κανένας όμως σχεδόν δεν συγκινήθηκε και δεν κινητοποιήθηκε κατά του πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης.

Αν το αναλογιστεί κανείς, είναι φρικτό: έξι μήνες οι Αμερικανονατοϊκοί σκοτώνουν μέρα - νύχτα Λίβυους και βομβαρδίζουν ανελέητα τη χώρα για να αρπάξουν τα πετρέλαιά τους κι όμως εμείς ως λαοί των επιτιθέμενων κρατών αδιαφορούσαμε παντελώς για τα εγκλήματα που διαπράττουν εκεί οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και μάλιστα αδιαφορούσαμε σε τέτοιο βαθμό ώστε είχαμε σχεδόν... ξεχάσει (!) τον πόλεμο αυτόν, μέχρι που ξαφνικά μας πληροφόρησαν ότι όπου να 'ναι καταρρέει το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι.

Εχουμε να κάνουμε με ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πιο κλασικού τύπου. Τα προσχήματα "ανθρωπιστικού χαρακτήρα" ή βοήθειας προς γηγενείς "αντικαθεστωτικές δυνάμεις" αποτελούν "φύλλα συκής" για τη συγκάλυψη των αδίστακτων κατακτητικών πολέμων, όπως αντιλαμβάνονται οι πάντες.

Κατακτητικών πολέμων που χαρακτηρίζουν τη νέα εποχή στον κόσμο του 21ου αιώνα.

ΚΙΝΔΥΝΟΣ
Ιμπεριαλιστικός επεκτατισμός

ΟΛΕΘΡΙΕΣ συνέπειες για μικρά κράτη όπως η Ελλάδα θα έχει αυτή η εξοικείωση και αδιαφορία των ευρωπαϊκών πληθυσμών απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς κατακτητικούς πολέμους που εξαπολύουν διαρκώς οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τίποτα δεν εγγυάται ότι η εξαπόλυση επεκτατικών πολέμων θα παραμείνει αποκλειστικό προνόμιο της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Αργά ή γρήγορα κι άλλες χώρες θα αρχίσουν να εξαπολύουν κατακτητικούς πολέμους για δικούς τους στόχους. Οταν θα δούμε και την Τουρκία να υιοθετεί αυτή την πολιτική στις διεθνείς της σχέσεις, τότε ίσως θα είναι πολύ αργά για να αποτρέψουμε τις συνέπειές της στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63329111