Πολυτεχνείο 1973-2011: Σαν να μην πέρασε μια μέρα (!)

Ήθελα να γράψω πάρα πολλά για τη μέρα αυτή... που έζησα τότε ζωντανά σαν έφηβος αλλά ένας κόμπος και μια ατέλειωτη στενοχώρια μου κάθονται στο λαιμό γιατί νοιώθω πως τίποτα δεν άλλαξε από εκείνη την μέρα του Νοέμβρη του 1973 μέχρι σήμερα....απολύτως ΤΙΠΟΤΑ
Χειρότερο είναι τώρα το σκοτάδι που μας πλακώνει...

Θα σας παραπέμψω σε μια περσινή ανάρτηση για την ημέρα αυτή σε ένα άρθρο του Δημήτρη Μυ από το "ποντίκι" που τα γράφει έτσι...σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα....μία ώρα..! ΕΔΩ

Δυστυχώς δεν είμαστε πλέον σε θέση ούτε τους αγωνιστές μας να τιμήσουμε όπως εμείς θέλουμε.
Ατιμασμένοι, ανυπόληπτοι, χρεοκοπημένοι, γονατισμένοι ψυχολογικά από τη δεινή οικονομική εξαθλίωση που έχουμε περιέλθει από τον βάναυσο και ανελέητο πόλεμο των αδυσώπητων εταίρων μας οι Έλληνες πολίτες του σήμερα νοιώθουμε σαν φαντάσματα μιας άλλης εποχής...σαν τότε.... Σν τίποτα να μην άλλαξε άλλαξε

Και τι ειρωνεία.!

Σήμερα υποκριτές πολιτικοί θα πάνε να καταθέσουν στεφάνια στο Πολυτεχνείο και θα ακούσουν από τα μεγάφωνα τις λέξεις ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αυτές δηλαδή που με αγώνες και αίμα προσπάθησε τότε να αποκτήσει ο λαός.....Όμως και τώρα...τα ίδια!

Αλλά να ..τώρα αυτοί (πολιτικοί) παίρνουν το ΨΩΜΙ από το στόμα του κόσμου στερώντας του την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ συνυπογράφοντας και συνηγορώντας μαζί με τους γύπες της ευρωπαϊκής οικονομίας και των ανελέητων συμφερόντων.
Takis Vorini

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2011... ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ ΧΑΜΕΝΗ...ΕΔΩ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΟΛΥΤΑΜΕΙΟ.!!

http:// www.toonpool.com/cartoons/politehnio__Nov-2010_%20by_vorini_150217

Αθήνα 16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια.
Ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
Έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, - πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου;

17 Νοεμβρίου 1973

Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ΄ τους πυροβολισμούς,
πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι-
ποιος θα πει : περιμένω απ΄ το μέσα μαύρο;
Μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ΄ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και το μοναχικό σκυλί στ΄ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω
απ΄ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη
στις λεωφόρους.
Πάνω απ΄ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς
πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

Γιάννης Ρίτσος

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΘΑ ΖΕΙ....ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

http://tvorini-gr.blogspot.com/2011/11/1973-2011.html